Kort en lang reisverslag week 1 - Bundi, Ssese, Mburo, Kabale, Bunyonyi en Kasese

Twee razende zotte weken achter de rug met een lagere school ‘wiskunde is… leuk’ leerkrachte en een koffiedrinkende orchideeminnende assistent geschiedenis, maar nog steeds ‘I’m alive’ dus tijd voor hét langverwachte of lang gevreesde verslag;

Voor onze gehaasten oftewel diegenen zonder tijd; hier het korte relaas:
Genieten, lachen, slapen, krabben, rennen, ronddraaien, opschrikken, wachten, rijden, gieren, samenspannen, blijven liggen, zwemmen, springen, swingen, zuchten, boefen en vozen en nog zo veel meer… dat hebben we zoal gedaan in deze twee vakantieweken!

Voor het langere (écht waar langere) verslag, neem u tijd!

Alles begon vrij spannend. Ik moest Elke treffen en wel zo vroeg mogelijk, want op haar site had ik al half gelezen dat de microbe om Kampala te ontvluchten richting the Ssese eilanden al een beetje te groot was, dus moest ik zo snel mogelijk in de Impalastad geraken… Vrijdag had ik een districtauto op het oog om in te springen om dan ’s avonds nog te kunnen arriveren, maar maar, plannen in Bundibugyo leek weer es te overmoedig en ik begon me snel zodanig te enerveren dat ik mezelf maar naar ons huis sleepte om Pieter en Nele niet nog meer op het systeem te werken. Net tien minuten aangekomen, net alle ingrediënten klaargezet om me af te reageren op brood bakken, of onze teergeliefde eeuwig behulpzame coach Vincent belde me om te zeggen dat ie een andere auto wist die toch in Fort Portal zou geraken, ik blij blij blij natuurlijk, eindelijk weg uit Bundi. In Fort Portal ben ik rustig gaan eten, mijn secret lover gaan groeten (Dat is voor een volgende post. Klaas en Elke weten meer!), en snel gaan slapen om zes uur ’s morgens mijn bus naar Kampala te nemen om op tijd te zijn voor de ferry van één uur in Entebbe. Half moe, maar toch al wat gekalmeerd zat ik om negen uur dertig in Kampala, aan het nieuwe taxipark, dé best herkenbare, maar slechtste afspreekplaats in de ganse stad. Miguel was de avond ervoor te opgelucht eindelijk Elke aan de telefoon te hebben dat ie niet echt zijn koppeke had gebruikt toen hij haar een afspreekpunt had doorgebeld. Elke heeft in ieder hoekje van het gigantische park naar mij zitten schreeuwen, ik heb een uur kunnen volzeveren met een paar Ugandezen die me een busrit aanboden die ik al achter de rug had. Na een uur kwam bij Elke dan ook eindelijk het besef dat ze mij kon bellen, en tien minuten later stonden we een aantal centimeter van elkaar verwijderd, nummer een was binnen, eerste missie volbracht!
We hebben ons met pak en zak gepropt in een matatu en zijn samen met een dertigtal kuikentjes naar Entebbe vertrokken. Daar aangekomen zijn we in een andere matatu gesprongen om op tijd aan de ferryplaats te kunnen staan. We bleken schoon op tijd te zijn, hebben een chappati gekocht en wat bijgebabbeld tot we moesten vertrekken. Op den boot hebben we bijgebabbeld deel twee, en een paar groepsreizigers leren kennen, Belgen dan nog wel, toffe mensen die we later in die twee weken nog es zouden terugzien! Na een drie uur bootrit onder een halve druilerige weinig hoopgevende lucht eindelijk aangekomen, klaar om ons op ons gat te zetten in het Ssese strandzand. Even de verkeerde camping binnengerold, maar uiteindelijk toch in het gezellige charmante Hornbill camp aangekomen en snel de tent opgezet. Hornbill camp was meteen onze goesting, een gezellig plekje uitgebaat door een gezapige Hollandse ex-communist en ex-ontwikkelingswerker, maar vooral voor Elke, met veel en lekker eten. ’s Avonds aan het kampvuur vernomen dat ze een serieuze drash gehad hadden die dag en meteen begonnen we in stilte tot alle goden te bidden voor het eerste zonnige weer. Die nacht gezellig maar wat ongemakkelijk voor het eerst in ons tentje geslapen.
Zondag werden we even ongerust toen we bij de aanzet van onze ochtendgymnastiekwandeling meteen getrakteerd werden op donderwolken in de verte met ertussen een kleine windhoos naar beneden gesuisd, dus gingen we direct schuilen met een eerste junglewandeling. Toen we daarvan terugkwamen werd het duidelijk dat al mijn bidwerk zijn vruchten had afgeworpen, het begon serieus warm en zonnig te worden. ’s Middags zijn we richting het dorp gelopen en richting de andere kant van het grote eiland, Luka. Na het spotten van de eerste apen hebben we roekeloos beslist de baan af te gaan en gewoon de jungle rechts van ons in te zoefen. Zolang we Lake Victoria tussen de bladeren zagen leek ons dat geen probleem, maar toen we na een halfuur op lage paaltjes met prikkeldraad botsten, vreesden we even dat we door wilde beesten gingen verorberd worden (Elke dacht aan honden, ik dacht aan slangen) of door lokale Zulu’s aan speren gingen gerijgd worden om daarna broederlijk in stukjes gesneden in een ketel te worden gegooid. Elke waarschuwde me tien minuten ervoor al met een no go back bedreiging, dus zijn we maar verder ons leven op het spel gaan zetten/wandelen. Na een kwartier bezorgde we echter twee hardwerkende gespierde Ugandezen de schrik van hun leven door half bezweet uit de jungle te verschijnen. Ze wezen vree lauw en flauw de weg naar de bewoonde wereld en vijf minuten later stonden we inderdaad aan het Ssese Island Beach Club Resort. Na onze eerste spannende avonturen zijn we weer niet zonder risico’s Lake Victoria ingedoken. Echt honderd percent genieten was het niet met meneer Bill Harzia in onze kop, maar het was wel een serieuze verfrissing.
Daags nadien hebben we niet zonder lachen, hotsen en botsen de eilanden verlaten. Nadat we al ons ziel uit ons teer lijf hadden gerend omdat we dachten meer tijd te hebben om onze enige ferry te halen terug naar het vasteland, moest Elke nog even wat meer van haar ziel afrennen omdat ze tijdens die eerste spurt een sandaal had laten vallen. ‘You have three minutes’, maar het leken voor haar wel tien seconden, rennen alsof die honden van de dag ervoor achter haar zouden zitten heeft ze gedaan, in de achtergrond natuurlijk de Ugandezen aan het gieren van lachen, maar ook die groepreisbelgen. Elke heeft het gehaald, en ook de sandaal! De ferry werd meteen een tweede keer een goeie uitblaasplek. Die avond moesten we onze Klaas gaan oppikken op de luchthaven en hem met zijn handje vast begeleiden naar Red Chilli in Kampala, dus hebben we wijselijk besloten in Entebbe zijn langverwachte en door iedereen gevreesde aankomst af te wachten, eerst in de Botanische Tuinen, daarna aan het zwembad van een of ander koloniaal hotel. Aan dat zwembad bleek dat eerst ik, maar een paar uur later ook Elke, een onverwacht souvenir van Ssese hadden meegepikt; zandluizen met als gevolg een jeukende met rode plekken bezette rug en gat. Vol gejeuk en geblaas zijn we dan maar iets gaan eten en Klaas gaan opwachten op de luchthaven. Daar hebben we een tweetal uur geklemd gezeten tussen een half Hollander half Zweed, een paar blauwe nonnekes, en een paar serieus bedekte Somalische vrouwen. Ondanks de pogingen van die eerste hebben we het meest en gezelligst gebabbeld met die laatste. We hadden al besloten te blijven zitten en Klaas te laten overdonderen door de vele taxichauffeurs die hem zouden vragen of hij naar ‘Kampala, Kampala, taxi, taxi’ wou. Na alle grappen over tenten, doeken en muskietennetten al dan niet over mensen gegooid en een uur vertraging verscheen onze stralende mizungu tussen de zwarte kopkes. De aankomst in Uganda en de rit naar Kampala overdonderden hem waarschijnlijk, maar Elke zeker en ik bijna lagen al half te maffen in de taxi zodat ie genoeg tot rust kon komen in de taxi, een beetje zijn ferryrit dus.
Klaas’ eerste nacht onder een muskietennet is goed verlopen evenals zijn eerste uurtjes in Kampala. Lang zijn we er niet gebleven; Elke en Klaas zijn eten en drank gaan inslaan, ik ben de chauffeur en de 4x4 gaan oppikken en heb nog enkele zenuwen verbeten om een vliegtuigticket naar de heuvels van Kathmandu te boeken. Rond de middag waren we klaar om naar ons eerste nationale park te gaan; Lake Mburo National Park, een heel klein gezellig park bekend voor de zebra’s (dé enige plaats in Uganda waar je deze beesten kan spotten). Het is geen park om je reis mee te beëindigen, maar wel om mee te starten, een aperitiefpark dus. Het was de moeite; veeel soorten antilopen gezien, op enkele meters, op enkele centimeters, waterbokken, antilopen, impala’s, kobs, enkele kuddes vies kijkende buffels, zebra’s natuurlijk zowel levende als dode, pumba’s, aapjes, en nijlpaarden. We overnachtten er ook op een zalige kampeerplaats naast het meer Mburo, tussen de zwijnen, buffels, maar vooral ook waterbokken. Onze eerste nacht gezellig met zijn drietjes pal naast elkaar niet durvend te verroeren verliep perfect. Na de gamedrive ’s morgens bleek onze ananas half opgegeten te zijn geweest door aapjes, en dan hebben we maar besloten om hem als lokaas te leggen vlakbij het restaurant om een nieuwe mooie foto te kunnen hebben, échte natuurfotografen die we zijn! Het is geen aap geworden die met de buit is gaan lopen maar een wrattenzwijn. Al de spanning en verwondering achter ons gelaten zijn we die dag met een kleine tussenstop in Mbarara naar Kabale gereden, richting Lake Bunyonyi. Onderweg ontdekt dat er een van ons drie merkwaardig genoeg heeeel heeeel traag eet, het voelde warempel aan als een achtste wereldwonder, maar over hem/haar zullen we wel nog es een speciaal bericht posten, ter verduidelijking van dit bizar fenomeen. Hou deze blog in de gaten!!
In Kabale hebben we onze eerste UNO spelletje gestart; de eerste die vijfhonderd punten haalde was verloren en moest in Bundibugyo een cocktail maken voor de andere. Ik dacht toen dat ik nog nooit zo vol spanning en zenuwen UNO heb gespeeld, maar later in QENP zou blijken dat het nog spannender kon. In Mbarara hebben we ook meteen een margo-cdtje gemaakt voor in de auto, om dom te doen, om vals te zingen, om te dansen, om ons te amuseren. De Hero of Material Girl in ons werd Alive en geThrilld om de World te Healen van alle - Stop de - Toxic en Iron, Lion en Zions om helemaal weer Could You Be Loved te zijn en de Baby One More Times Like a Virgin – flippies uit de wereld te Baffundeëen!
De dag erna zijn we naar het mooiste eilandenmeer van waarschijnlijk gans Afrika getrokken; Lake Bunyonyi. Voor we echt op het meer naar een van de eilanden werden gebracht, hebben we eerst nog een mooie wandeling gedaan. Onderweg zijn we vastgeklampt door bijna vijftig kinderen en zijn we met twintig van hen mee naar huis gaan wandelen. Daar werden we getrakteerd op een megakoddig dansje van de kinderen. Na een picknick op een van de flanken en een dorstlessing in het restaurant zijn we de uitgeholde kano ingesprongen – eerst met de bibbers, dan met de fonkeloogjes voor onze schone Ugandese gondelier. Ik heb af en toe zitten peddelen, Klaas zitten opjutten om foto’s te nemen van Jackson, Klaas zelf heeft zitten giechelen en ge*len, en Elke heeft er alle persoonlijke gegevens uit proberen te halen door met hem te ‘babbelen’. Aangekomen op het eiland hebben we Klaas de tent laten opzetten met een 80% slaagpercentage als gevolg, zijn we de zaalige douches gaan uitchecken, en hebben we enorm lekker gegeten. ’s Avonds hebben we de UNO-veldslag voortgezet en heeft Elke die met glans verloren, joepie, mannen aan de macht!
De dag nadien ben ik met Klaas het kleine Itambira-eiland gaan verkennen, zijn we alledrie het meer ingedoken en hebben we een legendarische poging ondernomen om met zijn drietjes op mizungukracht een kano vooruit te krijgen. Ik moet zeggen, het was lachen en gieren, maar vooruitgaan in de juiste richting zat er niet echt in. We hebben een (knappe) Frans en Amerikaans koppeltje deftig amusement bezorgd in hun saai leventje en zelf leven we ondertussen ook al een paar jaar langer van al het lachen. Ons verblijf op het eiland is niet plots voorbijgegaan, al zeg ik het zelf.
De zaterdag hebben we de chauffeur met duizend zoenen van Elke en ene van Klaas kunnen overtuigen om een shortcut te nemen en te passeren bij de Kitagata hot springs. De baan lag er veel beter bij dan we dachten en we arriveerden vroeger bij de hete bronnen dan we dachten. We werden direct overdonderd door de mysteriositeit en de schoonheid van niet alleen de springs maar ook van de half tot volnaakte mannen en vrouwen die er in lagen te baden om te genezen van hun kwaaltjes. We hadden veel zin om er zelf in te gaan liggen, maar door vijftig paar ogen bestaard worden gaf ons zonder dat ook al een ongemakkelijk gevoel. In Bushenyi hebben we voor het eerst met ons drietjes samen echt Ugandees gaan eten: matoke, pocho, kalo, geit, ei, rijst, … en niet te vergeten de Mirinda Fruity drankjes. Klaas genoot ervan, ik was het al serieus beu, Elke denk ik was er ook al minder enthousiast over, maar beiden van ons genoten van het genieten door onze Dutchman. Na deze overheerlijke luxemaaltijd *slik* zijn we doorgeraasd naar Kasese door QENP, Queen Elisabeth National Park, hét té bezoeken natuurpark in dit paradijselijke land. Aron, de chauffeur had banaantjes gekocht voor zichzelf dachten we, maar het was in feite voor de bavianen langs de weg. Hij is meteen in achting gestegen (en hij stond al relatief hoog) toen de bavianen op de motorkap sprongen, aan ons raampje begonnen te hangen en we van heel dicht bij een mama baviaan en haar kindje konden zien. Het zijn agressieve beesten, maar het was weer es kicken en gieren. Die avond hebben we ons in de Soft Lodge en Bar in Kasese in een kamer met twee bedden voor tienduizend shilling voor drie geploft en eventjes met Elke tussen ons beiden maar dan weer alleen zijn we in slaap gedommeld…

Het Tweede Deel van het verslag komt binnen enkele dagen op de blog…met onder andere dit: Klaas die vrouwen aangeboden krijgt, olifanten bij de vleet, knappe gidsen, fietsmiserie, secret lovers, agressieve duitsers, stille hollanders, … en nog zoveel meer

Als je wil weten wat we iedere dag precies hebben gegeten, raadpleeg het logboek van Klaas :-)

terugkomstdatum

als alles goed komt met de boeking van mijn vliegtuigticket is dit de datum waarop ik terugkeer naar België:

vrijdag 28 september, rond elf uur 's avonds in Entebbe
zaterdag 29 sept, aankomst in de vroege morgen in Zaventem


bijna bijna zeker dus, dus nog een goeie twee maanden en ik wil al die armen rond me, voor al die langverwachte knuffels enzo :-)

vakantie voorbij, blog weer in werking, ben bezig aan vakantieverslag!!!

vlug even zeggen... alles gaat goed, we hebben al zotgelachen met Klaas, onze teergeliefde zoon en Dutchman, we hebben wilde bavianen gevoerd in een spannend videodinges-moment, hebben al gratis olifanten kunnen spotten in de verte, zijn al dolgedraaid op Lake Bunyomyi in onze dug out canoe, zijn zeer 'I'm alive' en enorm vrij van bilharzia, op naar een even zotte en amusante tweede week!!!!

Elke's reisverslag

http://www.tangatanga.com/ingenelke/

faits divers voor drie weken

- ik ga op verlof - jippiiii

mijn maten uit belgië komen de brousse bezoeken, dus ik zal een tijdje, lang tijdje verdwijnen in de anonimiteit, en proberen wat rust te zoeken, en me te amuseren, te genieten van het gezelschap, veel te babbelen, en genieten van alles wat uganda heeft te bieden

tot over drie weken!!!

Weekendje met Leen en Nele…

Anderhalve week geleden ben ik met Nele en haar hollandaise-vriendin Leen naar Rwebisengo en Ntoroko getrokken voor een weekendje Noordelijk Bundi. We hadden vooraf met Rajab, de knappe CDO van Rwebisengo geregeld dat we bij hem in zijn huis konden verblijven. We hadden eerst het idee opgevat om er ons tentje in de achtertuin op te zetten, maar Rajab stond erop om in zijn huis te logeren. Hij had meteen ook een maaltijd geregeld bij zijn vader thuis en bij zijn neef in Ntoroko, je kunt wel verstaan dat we er serieus naar uit keken!

We zijn in Bundi op drie bodaboda’s gesprongen die ons in een goed tempo naar onze bestemming hebben gebracht. Het werd een hobbelende en schommelende rit van 2 uur in een indrukwekkend landschap, van de Bundi-hoogtes naar de Bundi-vlaktes, een aanrader! 2 uur op de brommer bleek uiteindelijk perfect te doen, we zaten wel onder een paar lagen stof toen we aankwamen, maar hebben zeker van de rit genoten, en de chauffeurs bij de twee vrouwen ook denk ik. Bij aankomst zat een ongeduldige Rajab al te wachten met het eten; ondertussen koud geworden frietjes van gewone aardappelen en zoete aardappelen, met gebakken zoete bananen (gonja), kip, vis, brood, en rijst. Het was veel, maar heeft ons na een vermoeiende rit zeker gesmaakt. Na een kort wasje en plasje hebben we met Rajabs kleine krakkemikkige koddige jeep van Europese makelij met Zwitsere wegenvignetten van ’94 tot ’96 enkele letterlijke en figuurlijke hot-spots in Rwebisengo aangedaan. Eerst zijn we naar de Semliki-rivier gereden, de grens met Congo. We hadden een indrukwekkend zicht op de befaamde en gegeerde mineraalbergen in Congo. Daarna hebben we de plaats bezocht waar Rajab toen ie klein was altijd ging zwemmen, maar waar de koeien ook serieuze pakketjes stront achterlaten. Vervolgends zijn we een stukje verder langs de Semliki gereden tot op de plaats waar via heel kleine bootjes legale en illegale handel wordt gedreven tussen beide landen. Je kunt zo goed als ongecontroleerd de grens oversteken tegen de kleine prijs van 200 shilling, of zo’n goeie tien eurocent. De bevolking aan beide grenzen kennen elkaar zeer goed want de meeste onder hen zijn bloedverwanten, wat het samenwerken natuurlijk gemakkelijker en meer betrouwbaar maakt. In de vooravond zijn we naar Rajab’s vaders huis gereden, een upperclass huis met een mooi aangelegde tuin. Daar hebben we een Indische Bollywoodfilm half uitgekeken. Drie uur lang was de film, maar dat vonden we persoonlijk toch ietske te lang, de anderhalf uur kitch en fritch, bollen en rollen, janken en manken volstond voor mij zeker al. Na de film werd het oeuvre van onze vriendin Maria Karrie opgezet, heeeeerlijke muziek uiteraard, *slik. Ondertussen stond er alweer een heerlijke maaltijd op het menu, rijst met gonja, sombé, g-nut saus en vis. Het was wel vreemd om eerst met de mannen te eten en daarna de vrouwen en kinderen te laten eten, maar dat was de gewoonte. Ik at dus sowieso een stuk minder omdat ik wist dat de vrouwen nog moesten eten. In Rwebisengo zie je zeer goed dat het een door mannen gedomineerde maatschappij is; mannen eten eerst het voedsel dat de vrouwen hebben klaargemaakt, de vrouwen eten de (al dan niet koude) resten op, vrouwen en kinderen buigen of knielen altijd voor de mannen (en de gasten), zowel jong als oud, mannen gaan ’s avonds uit, iets drinken, zonder dat er vrouwen bij zijn, enzovoort… voor mij heel bevreemdend om te zien, voor Leen en Nele waarschijnlijk nog meer.

De dag erna kregen we als ontbijt de koude frietjes en kip van de dag ervoor als ontbijt voorgeschoteld. Niet mis, maar raar en een beetje vettig als ontbijt. Daarna zijn we met de jeep naar Ntoroko getrokken waar we voor het middageten verwacht werden bij de neef van Rajab. Om Ntoroko te bereiken moet je een heel eind door het Semliki Game Reserve rijden, een savanne-achtig natuurreservaat met vooral antilopen, bavianen en wrattenzwijnen. Er zouden ook olifanten en leeuwen zitten, maar in een heel kleine onvindbare hoeveelheid. Toen we dus half zaten te genieten van het uitzicht, hoorden we plots iets slepen op de grond; de knalpot van de auto was er afgevallen. Eerst met wat touw de buis terug vastbinden, maar toen die doorgebrand was, hebben we maar een gordeltje van een fototoestelzak gebruikt, dat hielp meer. Een halfuur later vielen we echter weer stil, en deze keer heeft het meer dan een uur geduurd voor we er weg geraakt waren. Eerst was benzinetekort de diagnose, maar nadat er benzine werd aangevoerd met een brommer bleek duidelijk dat dat het probleem niet was, maar de carburator. Niet veel aan te doen daar in the middle of nowhere, dus het was wachten op een mechanieker of iets of iemand anders. Uiteindelijk werden we gered door een pick-up die bereid was ons voort te trekken. Het touw brak echter af en toe door (Leen heeft een stukje ervan als bewijs meegenomen naar huis) zodat het nog een eindje duurde eer we er geraakten. Alle miserie was snel vergeten toen we een overheerlijk visdiner kregen voorgeschoteld. Zo’n grote miserie was het uiteindelijk ook niet, het was allemaal best wel grappig, en met genoeg gelach en geschater en een schone vent tussen al die wilde beesten viel alles wel te verdragen (en ik heb het niet over mij :-) ) Na de maaltijd kregen we een rondleiding op het bedrijfje waar de neef van Rajab manager is. Hij werkt er voor een Belgisch bedrijfje die goederen verscheept vanuit Uganda naar Congo via Lake Albert. De manager vertelde ons dat het vooral VN-containers waren die verscheept werden met materiaal voor Monuc en voedsel en andere voorzieningen voor de Congolese bevolking in. Er zouden elke dag tenminste twee containers verscheept worden. Ik geloofde er persoonlijk niet zoveel van, de frequentie is te hoog om alleen containers van de VN te verschepen en mijn vermoeden werd bevestigd toen ik naast de containers verderop een hoeveelheid (waarschijnlijk illegaal) tropisch hout zag liggen. Het was interessant om te zien, want er kwam ook net een schip aan vanuit Congo en het aanmeer-proces was best wel leuk en spannend. Hierna was het tijd om te vertrekken, want het zag er al half donker uit en we moesten zeker in Bundi terug geraken. Met de jeep ging niet en boda’s waren er ook niet. Uiteindelijk hebben we nog een pick-up gevonden die ons in snel tempo naar Karugutu heeft gebracht. Daar hadden we alle geluk van de wereld toen Chris, de boekhouder van BIDP, net met zijn zalige Datsun van Fort Portal kwam, zodat we achteraan in de pick-up konden springen, van de een in de ander. Uiteindelijk zijn we mooi om zeven uur dertig ’s avonds terug in ons gezellig huisje aangekomen, moe, maar toch voldaan na een hectisch, maar grappig en avontuurlijk weekend in Bundi.

FAITS DIVERS VAN DE WEEK: een klein stukje Bundi geschiedenis

- week 26 -

Bundibugyo heeft naast de twee kleine groepen Babutuku en de Batwa of pygmeeën, drie grote bevolkingsgroepen: de Batuku, die in het noorden van het district leven (Ntoroko county), de Bakonzo, die in de bergen leven (Bughendera county) en de Bwamba/Babwesi die in de laagvlaktes wonen (Bwamba county). Tot de jaren zestig leefden ze alledrie onder het Toro-rijk, dat toen bijna dubbel zo groot was als Bundi nu. Midden jaren zestig vormden de Bwamba en Bakonzo echter een opstandsbeweging tegen de onderdrukking door de Batooro; de Rwenzururu-beweging. Deze opstand leidde tot de opsplitsing van het Toro-rijk in de districten Kasese en Semuliki, het huidige Bundibugyo. De meeste van de Bakonzo trokken naar Kasese, de Bwamba/Babwesi en Batuku bleven in Bundibugyo. Weinig later kwamen de Bakonzo zich echter ook terug in de bergen aan de Bundibugyo kant vestigen, wat wrevel opwekte bij de Bwamba/Babwesi. Tot op vandaag zien deze laatste zichzelf als de ‘oorspronkelijke’ bewoners van het district en zien de de Bakonzo als ‘indringers’

De Rwenzururu waren de eerste gewapende beweging, maar niet de laatste. Na hen gebruikten het NALU, de NRA (het rebellenleger van huidig president Museveni) en meest recent de ADF Bundibugyo als startpunt voor hun rebellie. Bundibugyo is omwille van zijn onbereikbaarheid en de geografische afscheiding van de rest van het land door het massieve Rwenzori gebergte een goede vertrekbasis geweest om het land vanuit het westen aan te vallen. Het feit dat het oosten van Congo ook nooit echt gecontroleerd is geweest vanuit Kinshasa maakte het voor deze bewegingen alleen maar gemakkelijker om aan de Congolese grens de nodige voorbereidingen te treffen. De meest recente rebellenbeweging, het ADF, het Allied Democratic Front viel Bundibugyo binnen eind 1996 en werd pas vijf jaar later terug in Congo gejaagd. Tot op vandaag ondervind de bevolking de sociale, economische en psychologische effecten van jaren conflict. Bundibugyo herpakt zich, langzaam…

FAITS DIVERS VAN DE WEEK: koosnaampje

- week 25 -

enkele maanden geleden zaten Nele en ik samen met Björn, een maat van Nele die ze via Broederlijk Delen kent, iets te eten in Hotel Marguerita in Kasese. Op hetzelfde moment en plaats was er een vergadering aan de gang tussen het Oegandese leger, het Congolese leger en mannen van Monuc, de VN vredestroepen in Congo. Een van deze laatste was een Vlaming en kwam ons even goeiedag zeggen. Toen Broederlijk Delen viel reageerde hij heel schuddebuikend met de reactie: ‘ah, broederlijk stelen’. Vond ik wel grappig… Nele vertelde me achteraf dat ze die naam al meerdere keren gehoord had en dus heel typisch vond. Broederlijk Delen, Broederlijk Stelen, er zijn wel betere koosnaampjes om te krijgen!