Op weg naar...

Kampala

Entebbe

Dar es Salaam

eeeeen

Zanzibar!!!

Ik glip er nog een laatste keer tussenuit. Ik heb nog wat verlof staan, en nu Zanzibar zo dichtbij is en dus goedkoop reizen is, moet ik er toch nog es naartoe.

Samen met Els, BTC vrijwilliger in Kampala, ga ik een paar dagjes vertoeven in Dar Es Salaam, om daarna een week te gaan luieren, kuieren, snorkelen, workelen, drinken, (hopelijk niet) verdrinken, bruinen, naar de knappe lijven kijken, enzovoort op het tropisch Zanzibar! Foto’s en verslagje volgen!

Jobhunting

Het zit er bijna op hier, dus wordt het stilletjes aan tijd om naar een andere job uit te kijken. Idealiter wil iedereen van de ene job snel in een nieuwe belanden, maar dat is vaak niet het geval. En ik zou een maandje, of twee maand België ook absoluut niet erg en misschien zelfs wenselijk vinden.

Sinds enkele maanden ben ik – binnen de mogelijkheden die ik hier heb – hier en daar aan het uitkijken wat de mogelijkheden zijn, mij op de jobmarkt aan het gooien dus. Sinds januari heb ik mijn zoektocht wat opgedreven en al hier en daar proberen te solliciteren. Een acht tal keer tot nu toe, voor organisaties als Irish Red Cross, Broederlijk Delen, Welthungerhilfe, AKDN, Concern, UNHCR, enz. in landen als Kameroen, Malawi, Afghanistan, Cambodja en … België zowaar. Ik ben niet kieskeurig wat het land betreft, zelfs België of wat ruimer, Europa, is een van de vele opties, al moet ik toegeven dat de meeste jobs die ik interessant en uitdagend genoeg vind, niet binnen Europa te vinden zijn.

Wat ik zoek? Wel, momenteel focus ik mij op program management assistance, en project monitoring en evaluatie. Ik permiteer mezelf voorlopig nog om wat kieskeurig te zijn wat de soort job betreft. Naarmate de onsuccesvolle sollicitaties frequenter worden, verbreed ik mijn jobinhoud zeker wel. Maar, flexibiliteit is de boodschap en ik ben er nog altijd niet uit wat ik precies wil doen, en of ik binnen de ontwikkelingssamenwerking wil blijven of ergens anders wil proberen. Ik ben nog jong, ik geef mezelf nog wat tijd om een richting uit te kiezen.

Tot nu toe heb ik gesolliceerd voor jobs als ‘program management assistant’, ‘intern refugee protection’, ‘head of project, community development’, ‘planning, monitoring, evaluating and reporting officer’, ‘program support officer’, ‘young development internship’, enz. maar zoals ik al zei voorlopig onsuccesvol. Met mijn beperkte ervaring van twee jaar kom ik niet in aanmerking voor de vele jobs gericht op expats, waar ze minstens vijf jaar ervaring voor willen. En de jobs waar ze mensen met beperkte ervaring zoeken, gaan meestal (terecht!) naar lokale staf. Maar we blijven door zoeken, en hopen snel iets te vinden eenmaal ik terug in België ben. Voorlopig heb ik nog een enorm interessante job en ik probeer er nog het beste van te maken in mijn laatste anderhalve maand.

Wish me luck!

Het eerste afscheid…

… is er vroeger gekomen dan verwacht. Geoffrey, de gast waarvan ik het schoolgeld betaalde, is namelijk aan zijn eerste semester gestart (in Uganda begint het schooljaar begin Februari, zijn er drie semesters, met telkens een maand of langer vakantie tussen). Hij start zijn tweede secundair na een succesvol eerste jaar waarin hij de 6^e uit 90 is geworden (Uganda heeft het Britse onderwijssysteem: 7 jaar lagere school, vier jaar o’level and twee jaar a’level). Ik ging hem normaal gezien nog es vlug opzoeken op de weg naar Kampala wanneer ik definitief vertrek, maar omdat hij verandert is van school is dat geen optie meer. Vorig jaar zat ie namelijk in Fort Portal en nu gaat ie naar een school in Kasese, dat niet op de weg Bundibugyo-Kampala ligt.

Ik heb dus vorige week zaterdag al mijn contactgegevens doorgespeeld, nog es een mooie ‘speech’ gegeven en afscheid genomen. Hij stond er wat stilletjes bij en nam afscheid met zijn typische zinnetje ‘thank you for the work you’re doing’ (hij gebruikte dat zelfs wanneer ik mijn boek zat te lezen, of zelfs als ik gewoon de poort voor hem opendeed) en weg was ie.

Ik wens hem in ieder geval veel succes! Het zal niet gemakkelijk zijn in een familie met drie kleine zusjes, waarvan de vader gestorven is, en de moeder sporadisch werk vindt, om de nodige financiën te vinden, maar toch hoop ik ergens dat het hun lukt, als familie. Zoals vele Ugandezen, heeft ook hij er een nieuw levensmotto bij: ‘Yes, we can!’