miguel aan het werk

speeches geven enzo...

Ik mis...

MIJN VRIENDEN!!!!! snik snik...

(sorry, even een wanhopige uitspatting... moet kunnen)

Za House: extreme make-over – editie Bundibugyo

Oordeel zelf aan de hand van deze bewijzen; er is een eindje aan bezig geweest, het heeft van ons meer dan een dag, een week, of een maand geduld gevergd, dus vergeet de Huis Op Stelten, Block, De Werf en Extreme Makeover formules en probeer je in de Bundibugyaanse context te plaatsen…

Hier de bewijzen van een merkwaardige transformatie:

FAITS DIVERS VAN DE WEEK: verbroederd in Fort Portal

- week 21 -

In onze vaste verblijfplaats in Fort Portal, ‘Visitours’, zijn twee van de beste ‘vrienden’ in de wereld vandaag broederlijk aan elkaar gekoppeld. Iedere kamer heeft een naamplaatje gekregen en Libië heeft een plaatsje naast de USA gekregen. Louter toeval of pure treiterij, ik weet het niet, maar het is best wel grappig

En voor de curieuzeneuzen onder ons, neen er is nog geen ‘België’ kamer, maar er wordt een nieuwe verdieping gebouwd, en Miguel is al volop aan het lobbyen voor onze kamer :-). Het zou wel es kunnen lukken.

Een weekje alleen…alé, het viel wel nog mee

Inderdaad, sinds woensdagmiddag ben ik helemaal alleen in het gehucht Bundibugyo en in het bijzonder in Casa Voluntia! Nele en Pieter zijn naar Kasese gereden voor een interessante evaluatie van het vorige grote BTC-programma en Vincent, mijn coach, zat voor zijn werk in Kampala en daarna ook in Kasese. Ik kon Kasese niet halen, ik had te veel dringend werk liggen in Bundi. Sinds vrijdag is Vincent wel al teruggekomen, maar in dit grote blokken huisje ben ik wel degelijk alleen blijven zitten. Nele blijft voor een cursus van het Ugandan Management Institute rond M&E in Kampala-la voor twee weken. Pieter komt me dinsdagavond al te redde!

Tijdens de week is het toch altijd na zes uur eer ik thuis kom, en dan moet ik nog es koken, kijk ik een film of lees ik wat en voor je het weet begin je al moe te worden en kun je gaan slapen. Alles in orde tijdens de week dus. Ik vreesde enkel een beetje voor het weekend, maar ik ben net terug van een weekendtrip World Harvest en ik heb me geen momenten verveeld of alleen gevoeld.
Scott, een van de vrijwilligers bij World Harvest Mission, had me vrijdagmiddag gebeld om te vragen of we die avond niet wouden blijven eten, alledrie. Ik heb hem moeten teleurstellen wat die drie betreft, maar kunnen plezieren wat mij betreft. Ik was duidelijk in de minderheid, ik alleen tussen vier duidelijk zeer gelovige Amerikanen. Na het gebed *slik* stond er een ik moet eerlijk zijn heerlijke maaltijd op tafel. Daarna ‘Pursuit of Happiness’ gezien, een film van 2006 met Will Smith en de kleine (zijn zoon in het echte leven) Christopher Smith in de hoofdrollen. Het vertelt hoe iemand met een arme en ongeschoolde achtergrond in Amerika hogerop kan geraken als ie maar wilt en blijft volhouden. Een overdaad aan moraal voor de modale Amerikaan dus, die maar op één punt interessant kan zijn voor ons, en dat is de indrukwekkende prestatie die onze verse prins van Bel-Air neerzet in de film. Het blijft een ideale film voor mensen die het gewoon zijn om de lessen en moralen des levens vijfentwintig dust keren in hun leven te moeten aanhoren in een gebed, een preek, een boekje, een bijbel of in hun hoofd. Voor mij blijft het een mooi meegenomen film.
De dag nadien, gisteren dus, hebben Scott en ik vooral gebabbeld, lekker gekookt, muziek uitgewisseld en spotgoedkope tilapia filet gaan kopen op de markt. 11000 Ugandese shilling of net geen vijf euro voor zes filets overheerlijke en dagverse vis (prijs van het kuisen van de vis inbegrepen, want daar ken ik geen z*k van). De trucks rijden ’s morgens vroeg vanuit Ntoroko, het noordelijke stuk van het district, naar Nyahuka, het tweede grootste dorp van Bundi, zonder (!) te stoppen in ons stekje Bundibugyo Town, waardoor wij nooit verse vis kunnen kopen. Het kan natuurlijk zijn dat we altijd op het verkeerde moment naar de markt gaan of dat de vis razendsnel verkocht is. We zullen onze ogen beter moeten openhouden. Als alternatief kunnen we natuurlijk telkens we in Nyahuka [uitspreken als Niaauwka] zijn, dus bijna nooit, een voorraad vis inslaan. We’ll see, als de nood hoog is…
’s Avonds ben ik blijven plakken in de ‘missie’. Het koppel van een van de vier families vierde hun twintig jaar getrouwd zijn, en ik was meteen ook uitgenodigd. Ze zouden foto’s tonen van de gorilla-tracking, maar wat mij het meest overtuigde was de foto-voorstelling van hun bezoek aan Sudan. World Harvest speelt namelijk met het idee om er een missie te starten. De foto’s waren echt superboeiend om te zien. Ze hebben meer dan vijf plaatsen bezocht met een klein vliegtuigje. Daarmee landen in the middle of nowhere is niet zo evident, zeker niet als de landingsbaan door het regenseizoen vol immense plassen ligt. Ik werd eventjes jaloers op hun tocht, volgende keer ga ik mee, als ik kan (en mag) :-) ! Na Sudan was het tijd voor de gorilla’s, zowel op foto als op film. Ik kreeg al zin om ze in het echt te zien, maar vijfhonderd euro heb ik er echt echt niet voor over of God zou het in mijn handen moeten toveren, en dan nog spendeer ik het liever aan iets dat het geld waard is en andere mensen ook mee van kunnen genieten. Dat heb ik nu ook half gedaan, via de video op groot scherm, leuk!
Vanmorgen was ik wederom uitgenodigd bij het vierende koppel, voor een traditioneel overdadig Amerikaans ontbijt. Het was uiteraard weer gezellig, full of joy and happiness. Hierna werd ik op de wekelijkse kerkdienst uitgenodigd, maar die heb ik wijselijk kunnen afslaan. ‘Misschien een volgende keer’ is een zin die af en toe helpt :-).
Het was een heel aangenaam en tof weekendje. Het zijn stuk voor stuk vriendelijke en best wel interessante mensen. Het bidden enzo moet je een beetje tolereren net zoals hun manier van aan ontwikkelingswerk doen, maar het zijn allemaal boeiende mensen waar je een goed gesprek mee kunt voeren. Scott kan ik al een vriend-in-spe noemen, en er is een grote kans dat anderen dat in de toekomst ook zullen worden zolang ze me niet proberen te bekeren of mijn lidmaatschap van de mannenliefdeclub achterhalen. May God, Buddha, Krishna, our Ancestors, Allah and all the rest bless us all!

Opdracht, zoek ons huis?!

een filmpje van Bundibugyo, genomen vanuit de Rwenzori bergen in Bumati parish

TIP; ons huis heeft een rieten omheining en een rozerood dak :-)

hier zijn de beesten

FAITS DIVERS VAN DE WEEK: lapsussen

- week 20 -

Af en toe tussen alle pret en verwarring vallen er wel eens rare zinsconstructies met nog meer lol en lachen als gevolg. Ieder van ons heeft al zijn serieuze lapsus laten vallen:

Pieter was ooit aan het bellen met onze leraar Lubwesi toen hij tegen hem zei ‘I want you once in a week’. Nele en Miguel natuurlijk zodanig aan het speculeren en lachen dat Pieter verder moest bellen in zijn kamer omdat hij zichzelf al niet kon inhouden van lachen.
Miguel is niet veel beter, toen hij moest beschrijven waar Pieter naartoe was, wisselde ie een paar woorden om met deze bizarre en te expliciete zin als resultaat: ‘Pieter zit in Rhashmi met Kampala’.
Nele ging nog een stapje verder en ging over tot actie toen ze vorige zondag aan Pieter vroeg: ‘Mag ik met je balletjes spelen?’

Misschien is vijf maanden in Bundibugyo toch niet zo goed voor de geest…

FAITS DIVERS VAN DE WEEK

- week 19 -

In het Rukonzo krijgt de derde geboren zoon in de familie de naam ‘Kulie’. Dit kreeg ik te horen toen ik mijn naam moest geven. Coulier, Kulie, toevallig de derde geboren zoon… ik was gewoon voorbestemd om naar Bundi te komen :-)

Lekker eten in Bundi - deel 2

Een klein overzichtje van wat we de laatste twee weken hebben verorberd:

- verse vis uit Ntoroko, klaargemaakt op een bedje van tomaat, ui en paprika
- risotto van oesterzwammen
- opgevulde tomaatjes met groentemengeling
- slaatje van avocado, kaas, verse basilicum, tomaat, ui en (alweer) verse radijsjes in een mosterdvinaigrette
- honingkoekjes

- 9 boules de Berlin uit nood aan koelkast op te eten in twee dagen door twee personen
- mini-monster pistoletjes en vers wit brood dat elke keer malser en dus lekkerder wordt
- pasteitjes opgevuld met courgette, aubergine, dodo en avocado vergezeld van witte saus
- chappati’s met ajuintjes en verschillende dipsausjes; auberginedip, guacamole, humusdip, humusyoghurt dip

- avocado’s opgevuld met een warm slaatje van ajuin en paprika, erboven koude tomaat, en daar nog es boven mozzarella en basilicum verwarmd in de oven
- overheerlijke Irish coffee

Ik kan niet komen op die andere lekker dingen die we nog hebben gemaakt, maar een ding weet ik zeker: ze waren 200% lekker lekker lekker.

Om nog eens te herhalen: er is hier inderdaad niks in Bundibugyo

Moestuinresultaten

Na anderhalve maand wroeten in de aarde en elke morgen en avond gaan piepen hoe het allemaal gaat, hier onze eerste moestuinresultaten:

Gezaaid of gepland: sla, wortel, radijsjes, courgette, maïs, erwtjes, boontjes, aubergine, komkommer, pompoen, watermeloen, ananas, dodo, paprika, tomaat, bloemkool, broccoli, basilicum, koriander, rozemarijn, munt en ijzerkruid

¯

Zeker gelukt of serieus aan het lukken: radijsjes, courgette, maïs, dodo, basilicum en munt

Plantjes groeien goed, dus grote kans op lukken: erwtjes, boontjes, pompoen, ananas, bloemkool, broccoli

Afwachten, plantjes groeien nog amper of zeer gestaag: (tweede poging) sla en wortel, aubergine of komkommer, watermeloen, paprika, tomaat, rozemarijn

Mislukt: (eerste poging) sla en wortel, aubergine of komkommer, koriander, ijzerkruid

FAITS DIVERS VAN DE WEEK: Nairobian beetle

- week 18 -

Nele’s neus heeft twee weken geleden een onverwacht bezoekje gekregen van de Nairobian beetle, een beestje dat normaal gezien rondvliegt in – hoe raad je het – Kenia. Opwarming van de aarde zullen we als hippe en alomtegenwoordige (maar hier waarschijnlijk voor geen zak kloppende) reden geven waarom het zich op die dag en dat specifieke moment precies enkele centimeter boven Nele’s linkerneusgat en enkele centimeters rechts van haar linkeroog bevond. Nele en beestjes dat gaat even goed samen als water en vuur, Tom en Jerry, Miguel en vlees of Bundibugyo district en efficiëntie, zo goed als niet dus, ze kunnen elkaar verdragen als ze maar niet te dicht op elkaar afkomen. Wat deed mijn slimme collega slash huisgenoot dus… ze verhief haar vinger en streek heel parmant het beestje weg. ‘Mooi ervan af in een wip’ dacht ze, maar neen, het venijn zat deze keer echt in de staart. Onze vriend uit Nairobi had een beetje lichaamssappen achter gelaten. Deze sappen bleken echter een vorm van zuur te zijn die een soort brandwond creëren. Het resultaat was dus precies een Nele met een zeer slechte make-up ervaring aan de neus, in realiteit een ‘gigantische’ rood-witte plek die haar na serieuze consideratie toch niet helemaal afgaat. Onze Britse dokter met acteerambities heeft ons Nele aan een groot neusonderzoek onderworpen, besloten het open en bloot te laten en het helaas niet aan ons zicht te onttrekken. Na een dag of twee terug in ons Bundiland werd het er niet beter op; Nele’s linkeroog begon gevaarlijk in de dangerzone te komen. Onze coach vol goede zorgen en bedoelingen heeft ze dan onmiddellijk naar onze katholieke World Harvest dokters gebracht voor een nieuw onderzoek en betere verzorging dan bij onzen Brit. Het is hen niet gelukt Nele’s zieltje te redden en haar tot non te bekeren, maar het is hen wel gelukt om de goeie behandeling te geven ondanks ze nog nooit van onze Nairobische vriend hebben gehoord. Ze kreeg een zeer schone antibrandwonden pleister om op haar ingesmeerde neus te plakken en een goede voorraad van dezelfde materie mee naar huis. Wat was het resultaat? Na enkele dagjes jeuk en krabben, pleisters vervangen en verschieten in de spiegel was haar neus weer tip top in orde; ruiken, snuiven, niezen, snuiten, het kon allemaal weer ongeremd… Een klein rood plekje blijft nog een mooi souvenir, maar niet voor altijd, het zal ooit van de neus verdwijnen, vervagen, en dan blijft alleen de herinnering achter, een herinnering aan een groot avontuur: ‘Nele’s Neus en de Verschrikkelijke Nairobian Beetle’.