Een weekje alleen…alé, het viel wel nog mee

Inderdaad, sinds woensdagmiddag ben ik helemaal alleen in het gehucht Bundibugyo en in het bijzonder in Casa Voluntia! Nele en Pieter zijn naar Kasese gereden voor een interessante evaluatie van het vorige grote BTC-programma en Vincent, mijn coach, zat voor zijn werk in Kampala en daarna ook in Kasese. Ik kon Kasese niet halen, ik had te veel dringend werk liggen in Bundi. Sinds vrijdag is Vincent wel al teruggekomen, maar in dit grote blokken huisje ben ik wel degelijk alleen blijven zitten. Nele blijft voor een cursus van het Ugandan Management Institute rond M&E in Kampala-la voor twee weken. Pieter komt me dinsdagavond al te redde!

Tijdens de week is het toch altijd na zes uur eer ik thuis kom, en dan moet ik nog es koken, kijk ik een film of lees ik wat en voor je het weet begin je al moe te worden en kun je gaan slapen. Alles in orde tijdens de week dus. Ik vreesde enkel een beetje voor het weekend, maar ik ben net terug van een weekendtrip World Harvest en ik heb me geen momenten verveeld of alleen gevoeld.
Scott, een van de vrijwilligers bij World Harvest Mission, had me vrijdagmiddag gebeld om te vragen of we die avond niet wouden blijven eten, alledrie. Ik heb hem moeten teleurstellen wat die drie betreft, maar kunnen plezieren wat mij betreft. Ik was duidelijk in de minderheid, ik alleen tussen vier duidelijk zeer gelovige Amerikanen. Na het gebed *slik* stond er een ik moet eerlijk zijn heerlijke maaltijd op tafel. Daarna ‘Pursuit of Happiness’ gezien, een film van 2006 met Will Smith en de kleine (zijn zoon in het echte leven) Christopher Smith in de hoofdrollen. Het vertelt hoe iemand met een arme en ongeschoolde achtergrond in Amerika hogerop kan geraken als ie maar wilt en blijft volhouden. Een overdaad aan moraal voor de modale Amerikaan dus, die maar op één punt interessant kan zijn voor ons, en dat is de indrukwekkende prestatie die onze verse prins van Bel-Air neerzet in de film. Het blijft een ideale film voor mensen die het gewoon zijn om de lessen en moralen des levens vijfentwintig dust keren in hun leven te moeten aanhoren in een gebed, een preek, een boekje, een bijbel of in hun hoofd. Voor mij blijft het een mooi meegenomen film.
De dag nadien, gisteren dus, hebben Scott en ik vooral gebabbeld, lekker gekookt, muziek uitgewisseld en spotgoedkope tilapia filet gaan kopen op de markt. 11000 Ugandese shilling of net geen vijf euro voor zes filets overheerlijke en dagverse vis (prijs van het kuisen van de vis inbegrepen, want daar ken ik geen z*k van). De trucks rijden ’s morgens vroeg vanuit Ntoroko, het noordelijke stuk van het district, naar Nyahuka, het tweede grootste dorp van Bundi, zonder (!) te stoppen in ons stekje Bundibugyo Town, waardoor wij nooit verse vis kunnen kopen. Het kan natuurlijk zijn dat we altijd op het verkeerde moment naar de markt gaan of dat de vis razendsnel verkocht is. We zullen onze ogen beter moeten openhouden. Als alternatief kunnen we natuurlijk telkens we in Nyahuka [uitspreken als Niaauwka] zijn, dus bijna nooit, een voorraad vis inslaan. We’ll see, als de nood hoog is…
’s Avonds ben ik blijven plakken in de ‘missie’. Het koppel van een van de vier families vierde hun twintig jaar getrouwd zijn, en ik was meteen ook uitgenodigd. Ze zouden foto’s tonen van de gorilla-tracking, maar wat mij het meest overtuigde was de foto-voorstelling van hun bezoek aan Sudan. World Harvest speelt namelijk met het idee om er een missie te starten. De foto’s waren echt superboeiend om te zien. Ze hebben meer dan vijf plaatsen bezocht met een klein vliegtuigje. Daarmee landen in the middle of nowhere is niet zo evident, zeker niet als de landingsbaan door het regenseizoen vol immense plassen ligt. Ik werd eventjes jaloers op hun tocht, volgende keer ga ik mee, als ik kan (en mag) :-) ! Na Sudan was het tijd voor de gorilla’s, zowel op foto als op film. Ik kreeg al zin om ze in het echt te zien, maar vijfhonderd euro heb ik er echt echt niet voor over of God zou het in mijn handen moeten toveren, en dan nog spendeer ik het liever aan iets dat het geld waard is en andere mensen ook mee van kunnen genieten. Dat heb ik nu ook half gedaan, via de video op groot scherm, leuk!
Vanmorgen was ik wederom uitgenodigd bij het vierende koppel, voor een traditioneel overdadig Amerikaans ontbijt. Het was uiteraard weer gezellig, full of joy and happiness. Hierna werd ik op de wekelijkse kerkdienst uitgenodigd, maar die heb ik wijselijk kunnen afslaan. ‘Misschien een volgende keer’ is een zin die af en toe helpt :-).
Het was een heel aangenaam en tof weekendje. Het zijn stuk voor stuk vriendelijke en best wel interessante mensen. Het bidden enzo moet je een beetje tolereren net zoals hun manier van aan ontwikkelingswerk doen, maar het zijn allemaal boeiende mensen waar je een goed gesprek mee kunt voeren. Scott kan ik al een vriend-in-spe noemen, en er is een grote kans dat anderen dat in de toekomst ook zullen worden zolang ze me niet proberen te bekeren of mijn lidmaatschap van de mannenliefdeclub achterhalen. May God, Buddha, Krishna, our Ancestors, Allah and all the rest bless us all!