Niet voor gevoelige lezers!

We hadden al zo veel verhalen gehoord en veelvuldig gelachen om het goed verspreide fenomeen van ‘juju’ [djoedjoe], het uitvoeren van traditionelen rituelen om mensen te genezen of uw vijanden schade te berokkenen . Het weinige bewijs tot nu toe waren de vele verhalen en hier en daar een spandoek of poster als reclamebord voor een traditional healer, maar gisteren kon ik in de krant New Vision/Bukedde een vrij duidelijk en gruwelijk bewijs zien dat de praktijk zeker nog bestaat en serieuze akelige gevolgen heeft. Niet voor gevoelige zieltjes!

Een vader had namelijk zijn twee kinderen persoonlijk onthoofd om de hoofden nadien voor 14 miljoen shilling het stuk aan een rijke zakenman te verkopen, die het op zijn beurt wou gebruiken om zijn rivalen te ‘bestrijden’. Duidelijk bewijs me dunkt. Brrr…

De foto toont een ander artikel verschenen een jaar geleden in de Ugandese tabloid Red Pepper. De leider van het Noord-Ugandese Lords Resistance Army (LRA), Joseph Kony, had zijn eerste commandant, Otti, een paar dagen eerder vermoord en zou diens penis naar een medicijnman hebben gebracht om zeker te zijn dat zijn geest Kony niet zou blijven achtervolgen. Of het klopt weet ik niet, maar in tegenstelling tot het vorig verhaal, was dit wel enigszins grappig!

Alleeeeeeeeeen, ik ben toch zo alleeeeen…

Neen, dit is geen gil van eenzaamheid, of roep om aandacht. Deze overbekende regel uit een van de Ronny King-schlagers past namelijk perfect bij mijn werkomgeving van de laatste weken, misschien zelfs maanden, jaren. Tegenwoordig zit ik namelijk voor meer dan de helft van de week alleen te werken in een leeg district met enkel en alleen de decibels van voetballende kinderen, vogeltjes en sporadish een spat regen op de achtergrond.

De collega’s op het district hebben namelijk een bizar maar ondertussen al bekend werkpatroon aangeleerd, dat met de dagen verergert. Tel maar es mee hoeveel uren er effectief gewerkt wordt als je de volgende regels in acht neemt:

-de maandagmorgen en vrijdagmorgen wordt er best niet gewerkt, anders ben je of niet goed voorbereid op het weekend of niet goed uitgerust.

-de vroege ochtend (tot tien uur) en de late namiddag (vanaf drie uur) worden best ook weggelaten om dezelfde redenen

-als je gaat lunchen, neem je best een uurtje extra om alles te laten verteren en weer voldoende energie op te doen voor de zware namiddag

-schuil af en toe onder een boompje zodoende mee te kunnen discussieren over het nieuwste politieke schandaal, en als het even kan, discussieer gerust de ganse week over hetzelfde onderwerp

-als het hoofd van de administratie niet in zijn kantoor aanwezig is (tegenwoordig 3 dagen op de 5), hoef je niet per se te komen werken. Als je wil, mag je natuurlijk afkomen.

-alle dagen waar ook maar iets op gevierd of herdacht wordt, neem je als verplichte verlofdag, of ze nu officieel erkend zijn of niet, of je nu moslim of christen bent of niet. Vergeet vooral de wereld-iets dagen niet, zoals wereld-vrouwen dag, AIDS dag, gehandicapten dag, dag van het Afrikaanse kind, enzovoort.

-breng al je muziek en dvds mee naar het werk, om gezellig met z’n drietjes of vieren tussendoor es naar een goeie Nollywood film te zien. Scrabble’n of patience spelen is ook een aan te raden tussendoortje.

-zorg dat je aanwezig bent op alle begrafenissen, huwelijken en doopfeesten van ieder ver ver ver ver ver ver ver ver familielid. Die mag je niet missen!

-als je buiten het district moet zijn voor een workshop, neem maar een extra brugdag.

-probeer niet te veel aanwezig te zijn in je kantoor, loop gerust een beetje rond. Oefening is goed voor de conditie.

Tel goed na, en beeld je maar es in hoeveel geduld en tijd je in dit district nodig hebt om samen programma’s uit te voeren, budgetten te plannen, activiteiten te evalueren, trainingen of workshops te organiseren... ale ja, te werken dus. BTC is hier vooral om de capaciteit van het district te proberen opkrikken, maar… some things never change!

Let’s talk about s*x… and do it!

Enkele weken geleden stond in een van de Ugandese kranten dat de Ugandese bevolking in 2007 gegroeid is met meer dan 1 miljoen mensen. Boink! Onze collega’s in Bundibugyo hebben er zeker aan bijgedragen. Het aantal onder hen die de afgelopen maand een zoon of dochter hebben bijgekregen is niet meer op twee handen te tellen. Ons personeel heeft ook een duit – euhm een kwakje – in het zakje gedaan, want zowel onze nachtwaker als de wasvrouw hebben er een dochter bij (neen, niet samen!).

Ze zeggen altijd dat een crisis mensen dichter bij elkaar brengt, en vorig jaar hadden we de Ebola-epidemie in Bundibugyo. En, wat doet men dan om de tijd te doden, kindjes maken overduidelijk... Nu er een serieuze economische (en politieke) crisis is in Belgie, weten jullie wat jullie te doen staat!

De foto toont ons nieuwe kleine Silvia Nyarumanzi, de schat van een dochter van onze wasvrouw Mary, oooooooooooooohhhhhhh!