(bijna) terug!

Krabbend van de jeuk die waarschijnlijk veroorzaakt wordt door de zwoele hitte zit ik hier na maar liefst zes weken terug op het BTC hoofdkwartier. Ik heb nog altijd halve slapers en mijn hoofd draait af en toe nog dol, maar ik ben heel blij en opgelucht terug te zijn.

De reis gisteren viel heel goed mee. Ik had weinig geslapen (weer van de onnodige en onverklaarbare zenuwachtigheid die ik altijd heb voor een vertrek) toen de taxi tien voor zeven (dedju, tien minuten te vroeg) aan de deur stond en mij vriendelijk een goeiemorgen toe waaide. De anderhalf durende rit was door de file lang, maar was rustig. De chauffeur zei niet veel en ik enerveerde me niet veel.
In Zaventem nipt niet over de 46 kg gegaan, de nodige drank ingeslaan in de taxifree net als de gebruikelijke chocolade voor het BTC team hier en niet te lang moeten wachten op de boarding. Ik bleek een goeie plaats te hebben op de vlieger; drie zetels voor mij, ik aan de gang zijde en de tv net goed voor mij. De vlucht viel ook goed mee, de film Stardust was geen topkwaliteit, maar wel aangenaam tijdverdrijf. Het eten was wederom naar vliegtuignormen lekker en het personeel vriendelijk en breedlachend genoeg. De stop in Bujumbura leek me wat lang, een uur, maar ik kon me er snel overzetten toen ik weer een lekker broodje kaas aangeboden kreeg. In Entebbe snel door de douane (leve de werkvergunning) en snel mijn bagage. Buiten stond er direct iemand op mij te wachten en voor ik het wist kwam ik aan in het chaotische Kampala.
Ik ben stilletjes binnen getrippeld in het huis van mijn baas, en ben snel in mijn nieuwe bed gedoken en ingedommeld.

Vanmorgen werd ik door onze Piedro wakkergebeld (heeft ie waarschijnlijk direct gehoord aan het gebrek aan harmonie en ritme in mijn stem) en ben ik op een boda-boda een halfuur later naar het bureau gegaan. Daar onze strenge jufferige Nele tegengekomen (dit zal ze niet grappig vinden) en alle nieuwtjes over Bundi en Pieter, Vincent en de andere leden van de crew vernomen. Verder liep de dag kalm; bekomen van alles, blij en tegelijk raar en onwennig naar alles aankijken en mijn weg weer een beetje zoeken.

In het weekend reis ik af naar mi casa, knuffel ik direct onze nieuwe katjes (en Pieter ook als ie het mij toelaat), en kom ik echt op mijn positieven om dan volgende week de eerste irritaties door het werk weer in me te voelen opborrelen. Waw, glad to be back! But damn I will miss all you guys at home!!