Kyoto is niet alleen in politieke kringen en ondertussen in iedere huiskamer in België wereldberoemd om het milieuverdrag dat er afgesloten is, maar staat in de wereld der globetrotters en toeristen op zoek naar een originele bestemming ook bekend om zijn indrukwekkend mooie, mysterieuze en fabelachtige decor. Ik heb het helaas niet over deze stad, maar over het in Kampala en omstreken gekende Japanse restaurant en sinds een klein jaar ook frequent bezochte club. We zijn er al een tweetal keer uitgebreid gaan eten (mmmm), maar toen Pieter en ik vorige week in Kampala moesten zijn voor de ICP workshop, zijn we er na voorstel van Joris, VN vrijwilliger, toch es gaan binnen neuzen om een danspasje te wagen. Het werd – alweer – een memorabele avond vol marginale muziek, marginale mizungu’s en marginale meisjes van plezier!
De muziek was – ik geloof niet dat ik dit zeg - een kleine verademing. Als je keuze in Bundibugyo beperkt is tot de Patron’s, dan ben je in Kampala al content dat het es geen twee of drie uur aan een stuk Oegandese beatmuziek is. Dus op al die platte house – popperdepop – R&B – jump – shake deuntjes die ons als Donna of Q-Music in de oren klonk, hebben we ons net als velen van onze medemizungu’s helemaal laten gaan.
Wie zich ook helemaal liet gaan, was een behoorlijk representatieve steekproef van alle in Kampala werkende vrouwtjes van lichte zeden alias snollen. Ze zijn waarschijnlijk niet de beste klanten van de lokale klerenwinkels, want meer dan lapjes stof hadden ze niet aan. Cosmetica daarentegen, dat is meer hun ding. Ik denk dat de gouden outfitregels op volgende zou kunnen neerkomen; 1/ hoe korter het rokje, hoe beter, 2/ rokjes hoeven natuurlijk niet, uw kleedje naar beneden trekken kan natuurlijk ook, 3/ bh’s zijn uit den boze, 4/ komen uw kont of billen er niet goed uit, dan kun je het vergeten, 5/ spannende rokjes of kleedjes, losse topjes, 6/ accentueren die ogen, rode lipstift is – als je het kan veroorloven – het van het, 7/ fake nails, ladies!, 8/ een hakje aan die schoenen maakt je groter én aantrekkelijker, 9/ krullen in het (valse) haar doen het meestal ook wel, 10/ investeer gerust in uw outfit, of doe tenminste alsof het er duur uitziet of er lang aan gewerkt is. Wie deze regels in acht neemt, heeft een grotere kans op slagen/slapen (of ?).
Pieter en ik zijn om gekende redenen natuurlijk geen potentiële klanten, maar dat weten deze meisjes natuurlijk niet. Even poken in de heup, een zwoele blik in uw richting, een ‘oeps, per ongeluk’ stuk bil tegen uw bil, niet al te originele openingszinnen, enzovoort… ze bleven geregeld proberen. Ze waren uiteraard met veel, de competitie was dus groot, dus actie ondernemen en alles bovenhalen wat ze in hun mars hebben, was de boodschap. Ik liep er van weg, of probeerde ze straal te negeren (moeilijk als je zo’n twintig exemplaren rond je staan hebt, en jouw blik meestal hun blik kruist). Pieter besloot om het met een treffende grap aan te pakken. ‘I’m too expensive for you’ zei ie. Dit hadden ze natuurlijk niet verwacht, dus wisten ze er geen antwoord op te vinden en kwamen ze terug af met dezelfde blabla ‘what’s your name? Shall we dance’. Weinig aan te doen dus!
Vanaf drie uur konden onze– uhum – vriendinnen eindelijk hun vissen binnenhalen want dan kwamen de echte klanten binnen; oude lelijke rijke dikbuikige waarschijnlijk getrouwde 4x4 bezittende snorre- en baardmansen binnen. Niet een voor een, maar eerder als een plotse tsunami aan potentieel inkomen. Dollartekens verschenen stante pede op het netvlies van onze vriendinnen, de beloning voor deze lange avond wachten en smachten was eindelijk in zicht. Wij lieten deze markt van vraag en aanbod zijn gang maar gaan en slopen het restaurant uit richting ons appartement, richting ons bed, richting de dromen van wat ons echt te wachten staat ergens buiten Oeganda, zonder ervoor te moeten betalen :-)
