Nineties!

Alle muziekjes waar we als dertien/veertienjarigen op dansten tijdens die amateuristische thuis feestjes, honderd dagen fuiven en in te warme donna en wat-doe-je-na-de-examens tenten, weergalmen dezer dagen uit iedere radio in Kampala en omstreken, en her en der ook door de laptopluidsprekers op het werk. Uganda kent dezer dagen een ware revival van de pophelden uit onze eerste jeugd! Het is grappig, ook bizar, maar soms ook plezant om een one-time hitje van toen terug te horen. Ik vertelde een van mijn Ugandese collega’s dat de muziek die hij elke dag zit te beluisteren muziek is waar wij onze armen en benen alle kanten op duwden meer dan tien jaar geleden en vroeg hem waarom het plots zo populair is in Uganda. Hij zei me dat dit nu de echte ’moderne’ partymuziek is waar alle generaties op dansen. Je kunt er een echt feestje mee bouwen zei ie. Tja, dat dachten wij toen ook, en als je er nu sporadisch een hoort, kun je je er waarschijnlijk ook nog es goed op laten gaan niet?

dikke miserie

mijn computer is nog niet gecrasht, maar hij is goed op weg. Hij is ongelooflijk traag, blokeert, en verwijdert alle files van de usb stick die ik erop gebruik, met als gevolg dat ik mijn cruciale bestanden niet kan overzetten. Dikke k*k dus!

Ik moet die laptop nu in Kampala zien te krijgen voor herstel, om hem daarna opnieuw naar Bundi te sturen, wat best wel es twee weken zou kunnen duren. Ik heb 'gelukkig' nog de computer van de secretaresse ter beschikking die twee weken op verlof is, maar mijn bestanden staan er voorlopig nog niet op. Het draagt allemaal serieus bij tot de frustro periode waar ik al een dag of vier in zat.

Kon die laptop nu echt niet blijven functioneren tot eind maart, dedju?!

Moerassig

Volgende week ben ik er vandoor, voor vier dagen op monitoring bezoek naar de droge warme moerassen van Bundibugyo; Rwebisengo sub county. We gaan er verschillende dorpen en - vooral - scholen bezoeken om te zien of de Child Protection Committees en Child Rights Club goed functioneren en waar we verbeteringen kunnen aanbrengen. De hitte komt nu al op mij af, wish me luck!

Waar was jij de dag Obama verkozen werd?

Ik was ’s morgens vroeg heeeel vroeg op, of ja, in feite ben ik toen nooit gaan slapen. Mijn coach en enkele BTC collega’s (de ongelukkigen die niet mochten vliegen naar Bundi) waren namelijk komen eten en de biertjes en de slechte whisky hielden ons wakker. Om twee uur dertig stipt ben ik met mijn muze, mijn coach, mijn steun en toeverlaat, het nachtelijk Bundi doorgereden richting de kantoren van onze bevriende collega’s van Goal, een Ierse NGO, om… ra ra ra… inderdaad de Amerikaanse verkiezingsuitslagen te volgen op tv.

Na een goed halfuur en een laatste pint dommelde Vincent echter - niet onverwacht - in slaap, dus zat ik daar samen met een enkele Ugandees enthousiast de verkiezing te volgen. Tot… ik het wat koud begon te voelen in mijn hoofd en me ook moest overgeven aan de slaap. Om 5u30 hebben we het slagveld verlaten en zijn we in ons bed gekropen.

Een hele korte en bewogen nacht achter de rug en nog vlug vlug enkele projectfiches schrijven en lay-outen, stonden we klaar om negen uur om de echte bezoekers te verwelkomen. Een uurtje te laat aangekomen hebben we ons allemaal in de grote hal genesteld voor de noodzakelijke speeches. CAO pronkte met zijn trofee omdat Bundibugyo in het ganse land de beste was in rapportering van waterpunten, maar hemelde vooral alles wat BIDP maar had gedaan op, net zoals de chairman LC5. Daarna was het aan de Belgische delegatie om iedereen te bedanken voor de ontvangst en om met hier en daar een ongelukkige verspreking, aan te kondigen dat België zijn ontwikkelingsprogramma in Uganda met vier jaar zal verlengen. Klap klap klap en het was tijd voor de nodige projectbezoeken.

Eerst werd het hospitaal en een polytechnisch instituut bezocht, daarna ging de groep er samen vandoor voor een bezoek aan een vrouwengroep die zich met rijstteelt bezig hield. Dit stuk van de dag viel wat langer uit dan verwacht (en dan we expliciet hadden op gehamerd tijdens onze bezoeken de dagen ervoor), dus werd de rest van het bezoek serieus ingekort, zodoende de grote regen te vermijden tijdens de vlucht. Vlug onder een van de vleugels van het vliegtuig een sandwich achter de kiezen en weg waren ze weer, om drie uur in de middag, richting grote en saaie onderhandelingen in Fort Portal en Kampala.

Wij natuurlijk opgelucht, deels ontgoocheld omdat sommige bezoeken geschrapt werden, maar over het algemeen content dat we er van af waren, zodat we ons weer aan het normale werk konden zetten. Lang leve de hoge bezoeken!

Trees for development

Na jarenlange (loze) beloftes, heeft het Ugandese parlement begin vorig jaar eindelijk de fondsen goedgekeurd om Bundibugyo van elektriciteit én een asfaltweg te voorzien. De weg laat nog even op zich wachten (een Afrikaans ‘even’ zoals ze dat hier zeggen), maar de werken voor de elektriciteitslijnen zijn al gestart. Met werken bedoelen we het omhakken van bomen waar de lijnen zullen lopen. En ze gaan er drastisch in te werk. Een klein deel van het Semliki national park is al gesneuveld, maar sinds deze week ook de weinige bomen die Bundibugyo dorp nog sierden. Samen met mijn collega’s moest ik toch even slikken toen enkele van de honderd jaar oude mahoniebomen tegen de grond smakten. Dit weekend was het de beurt aan de giganten voor onze deur. * slik *

In deze tijden van global warming durft een mens zich snel afvragen waarom de natuur altijd weer het eerste en grootste slachtoffer moet zijn van grote infrastructuurwerken en het overkoepelende proces van - brr vies woord -ontwikkeling/vooruitgang? Waarom konden ze de lijnen niet doortrekken aan de overkant van de straat of buiten het park waar minder oude en kleinere bomen staan? Zien ze het belang van de natuur niet als cruciale actor in de levensomgeving van de mens? Wat zal er gebeuren in de toekomst als de weg wordt aangelegd of andere infrastructuurwerken worden uitgevoerd? Enzovoort enzovoort.

Maar anderzijds kun je je ook de volgende vragen stellen: Hebben wij ooit het goeie voorbeeld gegeven, in het verleden en in het heden? Er zijn genoeg bomen over, en Uganda heeft al redelijk wat nationale parken, dus de natuur wordt al genoeg beschermd? Wegen de voordelen van elektriciteit niet veel meer op tegen de nadelen voor de natuur?

Zolang er een gezonde symbiose kan gevonden worden tussen mens en natuur, waar de natuur soms moet wijken en de mens soms moet inbinden, kunnen er veel vragen beantwoord worden, maar wij hebben zeker niet het recht om hier te komen zeggen hoe het beter moet, want een goed voorbeeld zijn we niet en zijn we ook nooit geweest. Dus geen geitenwollensokkenpropaganda of megalomanie, maar een pragmatische benadering is de boodschap.