Trees for development

Na jarenlange (loze) beloftes, heeft het Ugandese parlement begin vorig jaar eindelijk de fondsen goedgekeurd om Bundibugyo van elektriciteit én een asfaltweg te voorzien. De weg laat nog even op zich wachten (een Afrikaans ‘even’ zoals ze dat hier zeggen), maar de werken voor de elektriciteitslijnen zijn al gestart. Met werken bedoelen we het omhakken van bomen waar de lijnen zullen lopen. En ze gaan er drastisch in te werk. Een klein deel van het Semliki national park is al gesneuveld, maar sinds deze week ook de weinige bomen die Bundibugyo dorp nog sierden. Samen met mijn collega’s moest ik toch even slikken toen enkele van de honderd jaar oude mahoniebomen tegen de grond smakten. Dit weekend was het de beurt aan de giganten voor onze deur. * slik *

In deze tijden van global warming durft een mens zich snel afvragen waarom de natuur altijd weer het eerste en grootste slachtoffer moet zijn van grote infrastructuurwerken en het overkoepelende proces van - brr vies woord -ontwikkeling/vooruitgang? Waarom konden ze de lijnen niet doortrekken aan de overkant van de straat of buiten het park waar minder oude en kleinere bomen staan? Zien ze het belang van de natuur niet als cruciale actor in de levensomgeving van de mens? Wat zal er gebeuren in de toekomst als de weg wordt aangelegd of andere infrastructuurwerken worden uitgevoerd? Enzovoort enzovoort.

Maar anderzijds kun je je ook de volgende vragen stellen: Hebben wij ooit het goeie voorbeeld gegeven, in het verleden en in het heden? Er zijn genoeg bomen over, en Uganda heeft al redelijk wat nationale parken, dus de natuur wordt al genoeg beschermd? Wegen de voordelen van elektriciteit niet veel meer op tegen de nadelen voor de natuur?

Zolang er een gezonde symbiose kan gevonden worden tussen mens en natuur, waar de natuur soms moet wijken en de mens soms moet inbinden, kunnen er veel vragen beantwoord worden, maar wij hebben zeker niet het recht om hier te komen zeggen hoe het beter moet, want een goed voorbeeld zijn we niet en zijn we ook nooit geweest. Dus geen geitenwollensokkenpropaganda of megalomanie, maar een pragmatische benadering is de boodschap.