The end is near…

Or not?

Inderdaad, ik blijf hier nog een tijdje in Bundi hangen. Ik kan hier namelijk niet weg. Ik ben door de CAO vastgeketend met handen en voeten aan van die middeleeuwse loden ballen zwaarder dan mezelf, krijg een electroshock telkens ik neig in slaap te vallen, heb al kilo’s eelt aan mijn vingertoppen van het typen, wordt schrik aangejaagd door wulpse volumieuze ugandese vrouwen die rond me staan te zwieren als ik ook maar één nanoseconde zucht, en krijg elke dag een hoopje matoke met bonen en African tea om mijn productie enigszins op peil te houden. Haha, mijn fantasie slaat weer op hol…

Nee dus, mijn aanvraag tot verlenging van contract is goedgekeurd tot begin 2009. Er is nog genoeg werk te doen, ik moet nog enkele cruciale trainingen geven en wat mensen opleiden, en mijn ervaring optimaliseren zodoende aan een nieuwe uitdaging te kunnen beginnen na deze job.

Het zal natuurlijk een grote uitdaging worden, zowel professioneel als persoonlijk, maar ik ga de uitdaging met volle moed en veel goesting aan. Nele en Pieter zijn er niet meer om naar mijn geklaag te luisteren, of samen te gieren om de surreële situaties die we hier tegenkomen, en Vincent is eerder deze week met volle moed en ongeziene enthousiasme naar Kampala vertrokken om daar op een hoger niveau aan Uganda’s ‘ontwikkeling’ te werken dus mijn muze, mijn lichtend voorbeeld, mijn Ferguson is er ook niet meer, maar dit allemaal maakt de situatie des te interessanter en uitdagender de komende maanden! We gaan ervoor en zien wel hoe alles verloopt!