bweuuu...

Ik heb vandaag een beetje een baaldag... er is weer voor de zoveelste keer nooit echt iemand te vinden op het department gezondheidszorg waar ik constant mee moet samenwerken, mijn vliegtuigticket naar Laos kan niet betaald worden omdat de fax in de bank voor een week niet zal werken, ik krijg precies vurige ogen naar mij geslingerd omdat ik niet naar een training over procurement wil gaan, onze brommer is nog altijd niet in aantocht, het werk met de council is niet hetgeen ik verwacht had, ik twijfel mega of we hier uiteindelijk wel het (kleine) verschil kunnen maken als vrijwilliger en als BTC, je mist iedereen thuis, het is te warm en te wakkig... tja, een dag zoals er al zijn geweest en zoals er waarschijnlijk wel nog zullen zijn... een beetje nukkig doen, wat koppijn krijgen, verlangen naar iets anders, maar een gezellige avond thuis en een nachtje slapen en daar is meneer enthousiasme weer :)

Mijn eerste rondje Bundi-joggen

Vorige week ben ik onder veel psychologische druk en na vooral Nele maar zeker ook Pieter enkele keren te hebben gezien gaan joggen in Bundi-town, heb ik ook maar mijn stoute loopschoenen aangetrokken en heb ik het als laatste ook aangedurfd om es te gaan lopen in Bundibugyo.

Pieter zat me natuurlijk al uit te lachen voor ik vertrok, maar gelukkig sprak Nele me de nodige strenge moedige woorden in en kon ik mij op de hoofdstraat of ‘highway’ van Bundi sleuren. Mijn bedoeling was om traag op gang te komen zodoende genoeg energie over te houden voor de moeilijkere stukken en de terugweg, maar de tientallen starende ogen die aanvoelden als duizenden deden me toch een stukje sneller gaan. Het was serieus wennen om hier te lopen. De wegen liggen vol stenen, klein en groot, herbergen serieuze geulen en zijn een stuk steiler dan in het platte België. Sporadisch moet je een kind, een bodadriver, een kip of een geit ontwijken en de hitte zorgt al snel dat je met een rood en bezweet gezicht aan het joggen bent. Het uitzicht is natuurlijk magnifiek, niet te vergelijken met het strakke en eentonige zicht aan de Blaarmeersen, maar helaas moet je je ogen meestal toch op de weg gericht houden anders riskeer je een paar schaafwonden, een bloedneus of een ontwrichte knie.

Al bij al is mijn eerste loopervaring vrij goed gegaan. Ik ben niet zo ver geraakt als onze sportfreaks Nele en Pieter, maar het stuk dat ik kon lopen vond ik toch al een vree goed begin, net niet voor de berg dus. De terugloop ging ook vrij goed, met op het einde een mooie sprint. Ik heb Nele wel serieus doen puf lopen op het einde – ze wou natuurlijk niet onderdoen – maar dat doe ik meestal wel, een kleine sprint of een versnelde stap op het einde. Allebei kwamen we puffend aan, bloedrood, maar tevreden… wat een mens nu eenmaal bezielt om zichzelf zo af te peigeren, tja, kweenie precies, maar ik had er wel voldoening van of was het van Pieter te kunnen bewijzen dat ik het toch kon? :-)

Ngite... één jaar later!

Zaterdag hebben we bezoek gekregen van Els, de nieuwe BTC vrijwilliger in Kampala. Samen met haar en Vincent, onze coach, zijn we terug naar de Ngite-waterval geweest. Het was ongeveer een jaar geleden dat we er nog alledrie tegelijk naartoe zijn geweest, dus hadden wij er ook wel goesting in.

Na een kleine, maar steile halfuur durende klim op los zand, tussen de mieren, langs een kleine klif, af en toe op ons gat glijdend, stonden we aan de voet van de ijskoude waterval. We zijn er allemaal collectief ingesprongen, hebben ons wekelijks bad genomen, zaten te lachen en te gieren als grote kinderen, hebben ons kop en lijf onder de waterval proberen te steken, hebben ons op ons gat in het water gezet, maar ook zitten bibberen toen we weer recht stonden. We hebben Els maar ook meteen officieel ingewijd in het vrijwilligersleven, en ik ben er bijna zeker van dat ze er van genoten heeft, ondanks die mierenaanval :) Voor de rest… de foto’s spreken voor zich denk ik!

WE ALL HAD FUN LIKE HELL!!!

Nele's flauwe mop - 2

Gisteren stonden er warme opgevulde avocado's met een pasta met rode biet en feta op het menu. Alles uiteraard overheerlijk, naar onze traditie. Toen Nele de pasta op haar bord had liggen gaf ze volgende opmerking:

"De pasta is precies zoals Miguel... roze..."

Pieter en ik lagen uiteraard weer plat onder tafel van lachen... NOT :)

PS: Pieter deed niet veel beter toen hij me 's avonds een 'chakosj' aanbod, moeha, origineel zijn ze wel die twee!

Welcome back!

Ik had mezelf toch minstens een week, zelfs twee weken gegeven eer ik mij opnieuw zou frustreren, mij onnuttig zou voelen of dit ganse district (en in het bijzonder ene James Ndyezika) zou vervloeken, zoals we alledrie vorig jaar sporadisch hebben gedaan. Nele had op een bepaald moment zelfs een frustro-potteke aan de muur hangen. Telkens ze haar aan iets of iemand enerveerde mocht ze het wat voller kleuren. Een variant op de druppel die de emmer doet overlopen dus. Snel hingen er twee extra potjes naast, een voor Pieter en een voor mij. Het is nooit tot een muur vol pottekes gekomen, maar mochten we er eerder mee begonnen zijn waarschijnlijk wel…

Gisteren en vandaag heb ik dus vroeger dan verwacht mijn frustro-klop gekregen. Vol enthousiasme en dikke goesting ben ik weer naar hier getrokken met de intentie om na de ganse Ebola-crisis samen met al mijn lokale collega’s een nieuwe start te nemen. Tot mijn grootste verbazing merkte ik dat Ebola het gebrek aan stroom, begrafenissen en malaria had voorbijgestoken als voornaamste reden om niet te werken. De crisis is ondertussen al ruim een maand bestreden maar zal blijkbaar nog langer blijven doorwegen. Het district waant zich onoverwinnelijk, voelen zich helden van het eerste uur, de woeste strijders en kruisvaarders tegen de laffe koning Ebola. Ik begrijp dat alles toen stil lag en heropgestart moest worden, maar aan het tempo dat ze momenteel aan het werken zijn zal ik dat Ebola-virus nog veel minder graag gaan zien dan dat ik nu al doe.
Ons enthousiasme om terug aan de slag te gaan, om iets te bereiken, om dit district te doen draaien, straalt blijkbaar nog steeds niet af op onze collega’s. Ze komen nog steeds te laat, muizen er nog steeds vanonder als je een afspraak hebt, schuifelen nog altijd sneller om te gaan lunchen dan om met jou iets kleins te bespreken, reageren nog altijd ongemeend positief op al je voorstellen, laten je nog altijd liever alleen werken dan samen te werken, springen als een kind om een lekstok als je hen betaald om iets te doen, zijn nog steeds te moe (of te bang voor werk?) om zelf naar je kantoor te komen, enzovoort…

Het leven zoals het is, als ontwikkelingswerker in een lokale overheid, in een immens mooi maar afgelegen hol aan de broeierige evenaar… het is weer serieus wennen en dat is niet altijd evident als je net uit het kleine België komt, maar het blijft een enorme leerrijke ervaring, zowel professioneel als persoonlijk. En ja, ik heb nog steeds die twee pipo’s hier naast me om dwaas mee te doen, goed mee te kunnen discussiëren, frustraties mee te kunnen delen, gezellig mee samen uit Afrika te ontsnappen met Will&Grace, … om te gieren, te lachen, te schateren en te flateren!

Zoals Oegandezen graag en veelvuldig zeggen: WELCOME BACK! :-)

Nele's flauwe mop - 1

we starten deze nieuwe schrikkelige maand met een schrik van een flauwe mop;

context: Nele's interne liefdesvlam is momenteel bijna haar lijf aan het uitspringen door een of andere grote stoere bink uit het groene hinterland ergens ten noorden van onze Franse zuiderburen en ten westen van onze Britse noorderburen, haar nieuwe gsm wordt al duchtig bedrukt door al haar ondertussen eeltige vingertoppen en ontwijkt vakkundig het saliva die uit nele's mondhoeken naar beneden druipt, ik zit er met grijns en plezier naar te grinniken en ben natuurlijk ubergelukkig in haar plaats!
De dagelijkse afspraakjes die tussen deze tortels gemaakt worden, en waardoor ik iedere avond verwaarloosd achterblijf als een puppy die men aan een paaltje vast bindt langs de E40, beantwoordde ik op deze manier:

"tja, hete vuren moeten geblusd worden", waarop Nele antwoordde:
"ja, straks brand ik nog af"

MOEHALALAHIHI EUHEUH PEUT! Fout Nele, blijven u best doen!