Beestige boel!

Laat me jullie voorstellen; onze twee nieuwe vrienden die de mizungu-dierenboerderij zijn komen vervoegen: Boris en Jeltsin, onze twee varkens. Boris, ons mannetje, is de zwarte die ons op de foto dreigend maar toch lief in de ogen kijkt. Jeltsin, het gevlekte vrouwtje, is zijn gade, zijn toeverlaat, zijn rots in de branding… en zijn partner in crime, de crime van kinderen verwekken, copuleren, elkaar bespringen zonder voorbehoedsmiddelen, habba habba’en, alé, je weet wel é. Het zijn in feite de varkens van onze wasvrouw Mary, en de bedoeling is dat er meer varkens van komen, maar dat zal nog even duren. We willen ervoor zorgen dat ons personeel nog altijd iets van inkomen hebben als wij weg zijn en daarom proberen we hen alledrie te steunen met een lening om iets voor hun zelf op te starten. Richard, onze tuinman heeft zijn kippenren project in Fort Portal, George, onze af-en-toe nachtwaker, heeft land gekocht om er cassava en matoke op te kweken, en Mary heeft gekozen voor de varkens. Voorlopig blijven ze bij ons, omdat er hier toch al een kot was gebouwd, en Mary hier constant op haar beesten kan letten.

Voorlopig is er nog niet veel ‘gebeerd’ geweest, maar lawaai maken Boris en Jeltsin wel al genoeg. Het klinkt eerder als een overjaarse Yamaha 100 cc gebrul dan het verwachte koddige grappige biggetje-knorren en houd ons af en toe uit ons slaap, vooral Nele dan, maar het is nog niet zo erg als het kind van de buren of de generator aan onze bureau. Verder zijn ze niet zo proper als onze Peterson had doen uitschijnen, en gooien ze constant hun bak water om zodat je ze om het uur nieuwe zou moeten geven, maar we zien ze graag hoor, of ja, zoiets… laten we zeggen dat ze nog efkes mogen blijven, op een afstand dan.

Twee weken geleden, vader en moeder Nele waren getuige, zijn ze eens een stapje gaan wagen, uit hun kot ontsnapt dus. We waren weg naar de grens en toen we terugkwamen zaten ze lustig te woelen in onze moestuin. De jacht was begonnen! Eerst proberen die beesten in hun kot te drijven, maar die tactiek hebben we snel opgegeven, ze zaten namelijk liever onder hun kot tussen de kak en pis te schuilen dan in hun kot te klimmen. Daarna hebben we ze proberen in een hoek te drijven om ze daarna een voor een op te pakken. Toen we ons vrouwke in de hoek hadden gedreven en Nele haar oppakte, begon de hel zijn duiveltjes uit de grond naar boven te sturen. Een geschreeuw van duizend baby’s van wie de fopspeen tegelijk wordt afgenomen, zo klonk ons Jeltsin. Probeer het u maar es in te beelden!! (oordopjes ten stelligste aangeraden). Nele liet hem vallen gewoon uit schrik om dat beest iets aan te doen, wat ik ook zou gedaan hebben, want het klonk echt alsof er een beest werd geslacht. Slimme varkens! Toen waren we het echt beu en hebben we de hulp ingeroepen van onze buren. Onmiddellijk stonden er zes kinderen van alle leeftijden en geslachten ons bij in deze moeilijke jacht. Na tien minuten hadden we een te pakken, bij zijn achterpoten, en sneller dan het licht verdween onzen Boris in zijn kot. Ons Jeltsin was ondertussen de achtertuin aan het verkennen, maar vijf minuten later hoorden Nele en ik vanuit de voortuin de duizend baby’s weer. Vlug naar de achtertuin, waar de kinderen ons varken precies aan het opspannen waren als een gedroogd vel. Ze hadden elk een poot vast en trokken dat beest alle richtingen uit. Nele sprong snel tussen om het beest nog sneller naar het kot te dragen. Strijd gestreden, beesten terug in hun kot! Nele bijna helemaal doof, aangevallen door de bekende avondvliegjes, Miguel uitgeput van het lopen en Nele’s vader met een geforceerde arm, onze tuin opnieuw omgespit, de nieuw gezaaide groenten weggewroet, het ware slagveld zag er bijna als de slag van Passendaele uit! Wie nog niet plat van het lachen ligt; er is beeldmateriaal om u er nog mee te plezieren, op te vragen bij de vader van Nele.

We dachten nooit meer, maar begin deze week was het weer van dat. Ons Mary had de varkens uitgelaten (kun je het geloven?!) om ze te wassen. Jeltsin zat nog vast aan het touwtje, maar Boris had zich losgetrokken. Je kunt ons gezicht op dat moment wel inbeelden. Geen gele smiley dat kan ik je verzekeren. Godzijdank waren ze deze keer na twintig minuten terug in hun kot, maar Mary heeft het wel mogen horen zen, ik had er efkes geen compassie mee. Ze mogen op ons territorium huizen, maar niet rondhossen en zeker niet de net in gewerkte moestuin met een wild bezoekje plezieren!! We wachten met een bang hart af tot ze weer es een stapje gaan wagen… brrrr!

Onze katten, Patchouli en Balthazar, die zijn ondertussen ook geen kleine pagadders meer. Zoals je kunt zien op de foto zijn ze al aan de kattenpuberteit begonnen. Juist ja, ook habba habba, bam bam, klets patat, hihi haha, pets pets! We hebben altijd voor deze incestueuze toestanden gevreesd, maar het bleek niet te vermijden. Patchouli liep de ganse zondagmorgen aan iedere stoel, tafel, kast, deur, raam en mens haar derrière te showen, lag te woelen en te miauwen op de grond alsof ze bezeten was door de duivel en haalde al haar verleidingstruuks naar boven om Balthazar tot actie aan te zetten. Onze stoere Balti was echter een beetje onzeker en wist niet wat aan te vangen met al dat vrouwengeweld (begrijp ik). Uiteindelijk haalden zijn hormonen ook de bovenhand en greep hij haar bij de nekharen om haar gespin, gewoel en gezwoel een halt toe te roepen. Men zegt dat de eerste keer nooit echt gemakkelijk is, wel, dat moet Balti ook gedacht hebben. Ten eerste was Patchouli moeilijk stil te houden en ten tweede had hij het bereik van zijn antenne wat onderschat. Hij gaf het eerst op, maar Patchouli bleef een pain in the ass, dus werden nieuwe pogingen ondernomen, en opnieuw en opnieuw, tot ze letterlijk de pain in iets anders dan the ass heeft gekregen, of ja… dat vermoeden we, want twee dagen nadien waren ze weer hun oude zelve. Alle geilheid verdwenen, spelen en vechten als broer en zus, ratten, gekko’s, hagedissen en insecten vangen en verorberen, flemen bij de baasjes, miauwen om eten, en luieren, vooral veel luieren. Playtime is over denken we! We hopen stiekem dat er over enkele maanden (hoe lang duurt zo’n zwangerschap?) geen kleine Balchouli’s en Pathazar’s rondlopen, want we hebben meer dan genoeg aan twee, en of die mini-pagadders het in dit hol van verderf zullen overleven, dat weten we ook niet. Fingers crossed!

Met onze andere vriendinnen, de kippen Thelma, Louise, Marie en Antoinette gaat het nog steeds goed, alhoewel ze ook af en toe es (proberen te) ontsnappen, maar die zijn snel terug in hun kot te jagen. In tegenstelling tot hun vriend Henri hebben zij de Ebola wel overwonnen, leggen ze meer eieren dan ooit, en kunnen ze op geen enkele manier aan haba haba activiteiten beginnen, of ze moeten lesbisch zijn, en daar moeten we hier niet van weten zen! :)

Een zalige beestige boerderij dus! Ze kunnen hun hormonen niet altijd in bedwang houden en hebben af en toe goesting om de wijde wereld in te trekken, maar we vergeven het hen, het is ons namelijk ook niet vreemd é?!