Brrr, te koop!

Donderdag hebben we in ons huis onverwacht bezoek gekregen, van een jonge kerel die zogezegd Pieter kende van het voetbal, (wat perfect mogelijk was) die iets heel bijzonders met zich mee had… een roodstaartaapje! Het nieuwe schoolsemester gaat namelijk in, en de jongen had geld nodig. Voor de geïnteresseerden, de juiste kostprijs weten we niet, we hebben namelijk direct geweigerd. We hebben hem proberen overtuigen dat wat ie daar deed compleet illegaal en strafbaar was en hij ieder moment zou kunnen aangehouden worden door een van de vele UWA rangers. Daarnaast hebben we hem, Ebola fris in het geheugen, ook proberen duidelijk te maken dat het niet echt slim is om de meest gekende drager van het virus zomaar in huis te nemen en ermee rond te lopen in Bundibugyo Town. Dat begreep ie helaas niet echt, want zei ie, ik heb het beestje al twee maanden in huis zonder zelf Ebola te hebben gekregen. Na ons plechtig te hebben beloofd het aapje terug vrij te laten in ruil voor Pieter’s Belgisch telefoonnummer (uhum, rare deal), hebben we de kerel en het aapje maar terug naar huis gestuurd.

We zijn er bijna zeker van dat ie het aapje niet meteen zal gaan loslaten in het nationale park (hij vroeg eerst aan mij om hem te begeleiden, maar ik wil geen risico lopen om straks zelf op verdenking opgepakt te worden), maar meer konden we echt niet doen, behalve deze jongen aangeven bij UWA, waar we zeker geen zin in hadden. Het deed ons onmiddellijk beseffen dat deze praktijken waarschijnlijk geen uitzondering zullen zijn, en er ongetwijfeld mizungu’s bestaan die het niet kunnen laten om zo’n schattig beestje te kopen, zelfs hier in het mooie Bundibugyo. Jammer, vreselijk en behoorlijk arrogant en ongevoelig!