moooeeh

Niemand zal dit geloven, zelfs ik moet nog es goed in mijn ogen wrijven om het te geloven.

Vrijdagmorgen, acht uur, ik wandel op weg naar het district, hoppelend en huppelend zoals altijd (uhum, NOT!) en wat zie ik - doeink patat smoesjh peut meut watte? - een vrouw met een bassin op haar hoofd (niets speciaals) met een koehoofd in, net geslacht, een nog steeds vers hoofd met paaseieren-chocolade-bruin velleke zonder vliegskes, blinkende oogskes en ja, met een gat waar de horens zaten... meeeuuuuw!

Je denkt bijna alles te hebben gezien na een goed anderhalf jaar op deze plaats, maar neen, ze blijven je verrassen!

Laos en...

Zijn boeddhisme

Mijn fascinatie en interesse voor het boeddhisme is in Laos alleen maar vergroot. Ik werd er rustig en stil van, voldaan en bij momenten zelfs gelukkig. Een mix van indrukwekkende tempels, de serene oranje kleuren, de blote voeten, discobollen en kerstlichtjes, meditatie, boeddha’s in alle maten en posities, de geur van wierook, klokje die een hemels geluid voortbrengen als de wind er door waait, een diversiteit aan offergaves (van wierook en kaarsen tot bananen, kokosnoot en zelfs frisdranken), zijn rare visie op de vrouw, zalige muurschilderingen, de eenheid en respect voor de natuur, en zijn bizarre verhalen maakt het boeddhisme voor mij een van de meest interessante, meest serene, bizarre maar ook grappige godsdienst die er bestaat.

Laos en...

Zijn regenseizoen

We hadden een risico genomen door in het regenseizoen naar Laos te vertrekken, maar buiten de eerste week, hier en daar een bui en een halve dag durende ongeziene regenstorm op het einde, is het echt superweer geweest. We waren allemaal goed verbrand (Klaas ietske te letterlijk, maar dan niet van de zon, maar de uitlaat van de brommer) en hebben een goed laagje kunnen leggen voor in België en Oeganda. De regen heeft ons wel hilarische en soms spannende momenten opgeleverd! Tijdens onze eerste week, in Louang Prabang, op terugweg van de boeddha grotten, geraakten we bijna de berg slash modderpoel niet op met onze sawngthaew (iets tussen een tuktuk en een kleine bestelwagen). We hebben hem al springend erop moeten duwen. Tijdens onze mountainbiketocht rond Vang Vieng hebben we dan weer enkele keren tot aan onze knieën en bijna aan het zadel in het water gewaden. Op het einde van de reis, moedig als we waren en wanhopig om het Bolavenplateau toch te bereiken, kwamen Annelies en ik met ons brommertje zelfs in een mistige regenstorm terecht. Het was rillen en trillen op dat moment, maar we zijn snel terug gereden om in record tempo souvenirs te gaan inslaan (leve de brommer! leve de regen! uhum).

Laos en...

Zijn francophonie

Net als alle voormalige koloniale landen heeft Laos ook nog steeds zijn portie zichtbare francophonie. Verloederde, maar ook opgeknapte koloniale gebouwen, bruggen en treinen, de typische Franse baguettes op bijna iedere straathoek (vooral in de meer toeristische en grotere steden dan), wijn zowaar, hier en daar Franse woorden (vooral straatnamen, als die er al zijn), petanque spelende Laotianen, ‘Franse’ boulevards en zowaar een kopie van de l’Arc du Triomphe, in ware-Lao style dan wel; een mega betonnen gedrocht van jewelste.

Laos en...

Zijn mensen

Laotianen hebben mijn stereotype over Aziaten ‘die lijken allemaal op elkaar en zijn niet echt de knapste mensen op onze aarde’ tegengesproken. De Lao hebben veel uitgesprokener trekken dan de Thai, hebben wat meer karakter in hun gezicht, zijn diverser dan ooit, kunnen ook ongelooflijk knap zijn (é Klaas en Annelies?!), zijn een vriendelijk en open volk en hun eeuwige glimlach bij echt alles wat je zegt en doet, is heel aanstekelijk en innemend. Daarenboven is hun opvallende tolerantie voor de vrouw die wat mannelijker is en de man die wat vrouwelijker is (en al hetgeen tussenin) en de amicale manier waarop zowel vrouwen als mannen met elkaar en onder elkaar omgaan (het tweede vind je ook in Oeganda, maar het eerste zeker niet), zeker een troef die de Lao bovenaan mijn lijst van leukste, vriendelijkste en meest open volk zet.

Laos en…

Zijn natuur

Overweldigend mooi, divers, mysterieus en zaligmakend! Laos’ natuur is niet echt te vatten in woorden of foto’s, je moet het ervaren! Grotten, watervallen, karstgebergten, rijstvelden, immense vergezichten, paradijselijke eilanden, Bundibugyaanse groene heuvels, die ene zonsondergang die we toch gehad hebben, de waterbuffels, palmbomen, en natuurlijk de immense Mekong en al zijn zijrivieren. Annelies had het niet echt voor de vele mieren en spinnen, met regelrechte schrikaanvallen en paralyserende bibbers als gevolg, maar ik ben er tweehonderd percent zeker van dat zowel zij als Klaas, net zoals ik, intens van Laos’ natuur hebben genoten. De vele wow’s en waw’s en de bewonderende stiltes waren er een duidelijk bewijs van.

waf!

Nele had ooit es op haar blog een paar quotes gezet van een van onze tofste en meest hilarische collega's, Steven Kalissa. Maar op de workshop rond openbare aanbesteding waar ik momenteel aan deelneem, kunnen ze er ook wat van;

Vincent stond behoorlijk te stressen om een en ander in orde te krijgen voor ie naar Brussel vertrok, en zoals gewoonlijk komt hij dan geregeld over als een wilde Ierse mini-keffer die iedereen op stang jaagt. Wees gerust, we weten hoe we ermee moeten omgaan, en het blijft altijd grappig, vanop een afstand...
Een van de BTC collega's vatte het fantastisch samen op de volgende manier: "he's squeezing them until they become a chappati". Een origineler omschrijving kan ik niet geven! :-)

Voor diegene die niet weten wat een chappati is: het is een kleine platte platte pannenkoek gemaakt van bloem, zout en water. Het wordt veelal gegeten zonder iets extra's bij of met een omelet door gerold (rolex heet het dan).

foto's Laos

De eerste foto's van Laos heb ik op mijn facebook gekregen, dus check de link rechts en geniet van de eerste foto's... verslagje met pittige verhalen volgt later (als ik wat meer tijd heb)

cheers
x

Terug thuis!

Na een terugtocht in verschillende etappes ben ik eindelijk in mijn ‘paradise by the (dirty old Toyota) dashboard lights’ beland. Het huis staat nog recht, de tuin ligt er een klein beetje verloederd maar nog te redden bij, er is deze keer geen illustere inbraak geweest en een van onze katjes is nu zonder enige twijfel toch aan het zwangeren. Naast al het kattengefleem, jeltsin-en zulma geknor en vrouwelijk gekakel, werd ik verwelkomd door een ingedommelde Mary en een halfzieke Richard. Tijd dat die es verlof hadden!

Op zoek naar water en iets om te eten in de keuken bekroop me al de vrees dat we met een voedseltekort (en een kakkerlakkenoverschot) in ons huis zaten, maar na wat verder speurwerk bleek dat ons Nele al de spijs en drank in mijn kamer had verstopt. Een kleine opluchting. Mijn oog viel direct op de pot choco (wat geen verrassing is), maar ook op de lieve briefjes waar Nele haar laatste beslommeringen, zweet, frustratie maar ook opluchting en melancholie had op neergepend. Zooo lief!

’s Avonds heb ik mij een stoofpotje met noedels klaargemaakt (ik moet nog afkicken) en heb ik mij voor de vaste afspraak Will&Grace gezet, dit keer helaas zonder Nele. Ik had enkel de katten als troostend en warm gezelschap. Ik heb samen met hen proberen te gieren en schateren, maar ik vrees dat toen ze hun bek opensperden het meer een geeuw dan een lach was. :-)

In het district is met uitzondering van het in (waw) roze geschilderde gebouw van town council, weinig veranderd. Het district zit nog altijd in zijn slowly slowly mentaliteit en de twee kemphanen, de CAO en de LC5, zitten nog altijd in de zoveelste ronde van hun boksmatch verstrengeld (zie verslag Nele’s blog). Aangekomen in ons kantoor heb ik meteen de grote bureau ingepalmd en alle meubelen een kwart gedraaid zodat de zon niet meer in mijn computer zou zitten. Op mijn nieuwe bureaustoel echter leek alles een beetje heel groot voor één vrijwilliger, dat wordt even wennen!

Na de nodige ‘welcome back, you were lost, what have you brought for me’ gesprekken, heb ik me direct proberen in te werken, wat al aardig lijkt te lukken! Mijn teer zieltje zal het wel redden, als we hier straks helemaal alleen zullen zitten. We gaan ervoor!

jet-lachen

Terug in Oeganda!

Na een wilde overdonderende driedaagse in het zwoele geurende maar blitse Bangkok en een goed van start gaande maar slecht eindigende vlucht terug in dit mooie groene aangenaam chaotische land.

Mijn vlucht werd in Bangkok al een uurtje vervroegd, wat goed nieuws was, maar op de negen uren vlucht kon ik helaas niet (zo goed) slapen. Om 6 uur s morgens aangekomen in Addis Abeba zou ik dus vijf uur moeten wachten op mijn vlucht naar Oeganda, maar door motorproblemen werd dit helaas acht uur, auwch. Ik kon in Kampala gelukkig nog een kamer krijgen in het hotel waar we meestal verblijven, maar het werd wel de duurste kamer. Vandaag echter een relaxed dagje, heb ik Els en twee mede vrijwilligers en een - oela - knappe Amerikaan nog es gezien, gaan we straks nog iets eten en waarschijnlijk nog iets drinken. Morgenmiddag vertrek ik richting Fort Portal met mijn BTC collega s dus een goede rit naar Fort Portal verzekerd, dan nog in Bundi en mijn eigen bed geraken, puf puf...

Maar zolang ik nog de Laotiaanse eeuwige glimlach in mijn gedachten heb, blijf ik er rustig bij... Leve Laos!

lekkel lui in Laos

Klaas heeft ons woensdag moeten verlaten - snik snik - richting Bangkok voor zijn vlucht van vandaag, maar Annelies en ik hadden nog een dikke week extra dus zijn we dezelfde dag nog naar het zuiden van het land vertrokken, naar Si Pan Doh, de mysterieuze 4000 eilanden. De Mekong wordt hier namelijk doorsneden door honderden kleine en grote eilandjes, zandhopen, bomen, enz. voor hij Cambodja instroomt.

We hebben ons alletwee woensdagmiddag op een van de kleinere eilandjes Don Det in een mini bungalowtje genesteld, en resoluut voor rust, slaap, lekker eten en hier en daar wat bootje varen en watervalletjes zien gekozen. Tot nu toe is ons dat, ondanks Annelies' wilde aanval met de mieren, heel goed gelukt! We genieten echt van onze laatste dagen (maandag ook naar Bangkok) in dit betoverende land... z z zzzz

Meer later...