We zijn even in Congo geweest…illegaal alweer!

Ons weekend is in een razendsnel tempo voorbij geraasd. Zaterdag zijn we de ganse avond bezig geweest met de voorbereidingen voor onze housewarming ’s avonds. We hebben bezoek mogen ontvangen van kennissen van Broederlijk Delen (Frans en Lut, Goele en Pieter); Vincent was er uiteraard en Jackie; Rashmi, het bijzondere meisje uit Nyahuka; en een goed staaltje van het district (onze counterparts, de mensen die voor BTC werken, enkele departementsverantwoordelijken, enz…). Op het menu stond matoke, muchomo, kip, gnutsaus, pumpkin pie, kool, … the real ugandan food dus, allemaal overheerlijk dus. Daarna de nodige speeches en inzegeningen van het huis om uiteindelijk tegen tien uur naar de lokale nightclub ‘Patron’s’ af te zakken. Daar hebben we ons helemaal laten gaan op de tonen van Ugandese en Congolese muziek, en voor sommigen met een zijdelings oog op de tv die Kill Bill afspeelde. Na serieus wat bier en gezwier zijn we tegen twee uur in ons bed beland.
Zondag zijn we na een uitgebreide brunch en de nodige was en plas met de auto van Frans en Lut richting Congo vertrokken voor een wandeling langs de grens. Deze grens wordt gevormd door een aftakking van de Semliki die een eindje verder zelf de grens wordt. De rivier is enkele weken geleden een eindje verschoven en heeft hierbij meteen enkele huizen en gronden van de lokale bevolking met zich meegesleurd. Het is dus heel indrukwekkend en meteen ook confronterend om langs de rivier te wandelen. Het ligt er bezaaid met kleine en grote (vooral witte) stenen. Het werd meteen ook een zeer avontuurlijke wandeling zoals jullie op de foto’s kunnen zien. We hebben af en toe zowel tussen de struiken als in het water moeten lopen. Nele vergeleek Frans, die een paraplu mee had voor de zon, met Mary Poppins en hij had er inderdaad iets van weg, maar vliegen over het water ging wel niet. Na een tijdje konden we niet meer verder omdat de struiken onze weg versperden en de rivier te hard stroomde om hem over te kunnen steken, dus zijn we maar teruggekeerd. We konden het uiteraard niet laten en zijn nog vlug es illegaal in Congo geweest. Rivier over en we waren er, moeilijker kon het niet zijn. We moesten wel mooi voor het kleine heuveltje blijven wachten want 100meter verder staat er naar het schijnt al een Congolese grenspost en die zijn naar horen zeggen niet van de liefste. We zijn dus maar mooi illegaal op het kleine stukje Congo blijven staan om een kwartier later terug de Ugandese grond te betreden en terug naar Bundibugyo te rijden. ’s Avonds hebben we nog een heerlijke maaltijd verorberd en al heimelijk zitten plannen voor ons volgend illegaal avontuur, wordt vervolgd dus!!!