trip naar Bundibugyo (boendie boogie-joo)

{dit is een bericht van een paar dagen geleden, ik probeer ondanks het trage internet sneller te zijn met mijn updates, ;-)}

11u48 local time...
terras met magnifiek uitzicht, bij onze coach Vincent, waar we efkes – en daarmee bedoel ik een maand - zullen logeren

De trip naar Bundibugyo was op zijn minst gezegd redelijk avontuurlijk. Met drie jeeps vertrokken vanuit Kampala: twee voor ons en de bagage (en de fiets), één van de ambassade (met de attachée en een stagaire Katrien). Na een vlotte rit en een overnachting in Fort Portal kon de tocht langs en over de Rwenzori naar Bundibugyo van start gaan. Het begon relatief goed, immens mooie landschappen, verbazing en dromen alom, steil dat wel, maar de weg lag er relatief goed bij. Een uur later dé grote ontmoeting met onze coach, Vincent Maher, een rasechte Ier, en een zeer vriendelijke vent, de samenwerking dit jaar zal heel goed verlopen denk ik.

Voor we naar Bundibugyo city vertrokken, zijn we eerst een project gaan bezoeken in Ntoroko. Ntoroko ligt aan Lake Albert in het Noorden van het district. Het ligt helemaal verscholen achter een reservaat (Semliki national park), waar we met de -ondertussen aangegroeid tot vier- jeeps door moesten. Het begon al na een kwartier... de wegen waren redelijk onberijdbaar voor gewone auto's en vrachtwagens en er stonden dus een paar vrachtwagens volgeladen met of vis of mensen of bananen vast in de modder. Een paar midden in de weg, andere gevaarlijk scheef... Wij hadden 4x4's bij, dus voor ons was het zo goed als geen probleem, behalve voor de slechte 4x4 van de ambassade. Die laatste reed tegen een van de vrachtwagens, kreeg een serieuze deuk en brak zijn achterruit. Een andere auto hadden we al achter gelaten omdat de chauffeur te onervaren was en zijn auto ook nog niet gewoon was.
Tijdens de rest van de lange rit hebben we kunnen genieten van de savanne-achtige natuur, de vele antilopen, enkele wrattenzwijnen, makakiaapjes en een set wilde copulerende bavianen. Hier en daar hebben we natuurlijk nog een paar 'vastzitters' zien staan, en zelfs een vrachtwagen die op z'n zij was gevallen gespot.
In Ntoroko hebben we een dorpsvergadering bijgewoond, ene rond het nieuwe gezondheidscentrum en de in aanbouw zijnde kraamkliniek, een andere rond de visserij in de gemeenschap. [het project beschrijf ik in een ander topic BTC]. Op de terugweg zijn we nog naar een lokale markt gaan kijken, de naam van het dorpje ben ik even vergeten.

Na het nodige en zeer interessante terreinbezoek zijn we naar onze brousse vertrokken. Opnieuw door en langs de bergen, door een ongelooflijk schoon landschap, langs de Semliki rivier (de natuurlijke en eigenlijke grens met Congo), half door de groene Rwenzori, ... je wordt er echt heel stil van. Ik heb er vooraf foto's van gezien, beelden ook, maar als je het in het echt ziet, amai, je weet niet waar je terecht bent gekomen, een klein stukje paradijs is het. Onze weg van de chaos in Kampala naar de wildernis in het westen was het beste bewijs van hoe prachtig mooi en groen Oeganda is. Laten we hopen dat het allemaal zo blijft...

Onderweg zijn we weer es tegengehouden door een truck die van de weg afgegleden was en al half in de afgrond lag. Eerst zag het er naar uit dat we er niet gingen langs geraken, maar na een kleine 'tolbetaling' en veel goeie moed en driving skills van onze chauffeurs is het toch weer gelukt.

Nog een klein uurtje later kwamen we aan in Bundibugyo, 'kwamen we thuis'. Bundibugyo is een heel mooi, maar klein dorpje. Het heeft alle noodzakelijke voorzieningen; een bank, heel wat winkeltjes, een klein hotelleke, een hospitaal, gsm-kaart-verdelers, een night club, ... dus ja, we zitten in the middle of nowhere, een andere wereld, maar we kunnen terecht in deze 'wereld'. Het is perfect leefbaar, het is megaschoon, het is genieten. Het wordt nog steeds een uitdaging, maar het is niet zo erg als iedereen maar zei, het is een uitdaging die ik met plezier aanga.