Last King of Scotland

heb zaterdagavond Last King of Scotland gezien en ik kan hem alleen maar aanraden! Zeer goede film! Ik hoop dat Forest Whitacker de oscar wint, want hij verdient hem zeker wel. De manie hoe hij Amin speelt is gewoon subliem. En de manier hoe ze hem en de andere hoofdrolspeler, de Schot, encadreren is soms angstaanjagend. Je ziet bij momenten echt hoe geflipt Amin was, maar ook hoe wispelturig hij was. En de tegenspeler is ook een enorme goeie rol. De verhaallijn is ook goed gekozen, niet focussen op het beleid van Amin en gewoon een stukje Ugandese geschiedenis portretteren, maar de relatie tussen hem en de Schotse dokter gebruiken als hoofdlijn, goeie keuze. Gaan zien die handel!

On the other side of the world…

Nele vertelde het nog, even tussendoor, hoe haar mama af en toe vraagt hoe het hier is, hangend, bengelend onderaan de wereld… wel ja, duizelig af en toe, een combinatie van genieten en verschieten, ervaren en herkennen, frustreren en tot rust komen. Je voelt je af en toe heel klein en blijft toch een drang koesteren om grote dingen te verrichten. Je dacht veel te weten, niet alles, maar toch heel veel, en plots wordt dat heel veel heel weinig. Tijd om te denken wordt je opgedrongen, en je kunt er soms niks aan doen, maar dan komt die vaak echt op een goed moment. Denken om te denken wordt het dan soms, en dan sla je om in voelen zonder teveel te denken. Herkenning is er ook, besef dat er veel hetzelfde is, maar verschil ook, soms te veel, soms te weinig.

Ik voel me goed aan de andere kant van de wereld. Straks voel ik me niet goed aan deze kant, maar denk dan zeker dat ik me weer goed kan of zal voelen, I don’t know…

Aan de andere kant van de wereld? Het gaat zeker wel… af en toe duizelig, van al dat bengelen, maar dan vliegen we even rond, simpel!

--------------------------------------------

FAITS DIVERS VAN DE WEEK: zet je aan tafel!

-week 8-

Ervaren, meermaals bevestigd en een zeer mooie gewoonte; Afrikanen maken altijd te veel eten klaar, op die manier is de toevallige voorbijganger altijd welkom en kan ie mee aan tafel komen zitten zonder problemen, er is toch genoeg!

-> Signalement, signalement <-

Naar het schijnt, heb ik vernomen vanuit het Bundifront, zou deze meid gespot zijn niet zo ver ver van de voordeur van de plaats waar we nu logeren! Mocht iemand ze zien, bel ons op het niet zo gratis nummer 00256 774 53 67 15, we zouden ze graag terugzien!!

-------------------------------------------------------------------

UPDATE: ik heb vandaag telefonisch vernomen dat het ook deze kerel zou kunnen zijn! Het blijft even spannend! Keep calling! :)

World Harvest Mission, hallelujah!

Wie zijn ze?
Wat doen ze?
Waar komen ze vandaan?
een kleine beschrijving…

World Harvest Mission is dé Amerikaanse kolonie in Bundibugyo; vier à vijf ganse (grote) families die een school ‘Christ School’ runnen, werken rond voedselveiligheid en medische zorgen verlenen aan de bevolking in Nyahuka, in het district Bubandi. Ze zijn er gekomen in 1997 voor een eerste noodzakelijke verkenning, toen de regio met de ADF te maken kreeg en dus in volle conflictsituatie verkeerde. In 1999 is de school opgestart en sindsdien zijn ze er gebleven. WHM is een diep (!) christelijke organisatie en hun werk is dan ook met een serieuze portie bidden en andere christelijke rites overgoten. Het zijn echter ook vrij pragmatische mensen, ze weten hoe het allemaal draait in Bundibugyo en Uganda, hebben er al bijna tien jaar ervaring en hebben een duidelijke kijk op hoe ze het allemaal moeten aanpakken. Hun manier van werken (in het bijzonder het aura van gods alomtegenwoordigheid en voorzienigheid en de frequentie van bijbelcitaten in hun verslagen) is helemaal niks voor mij, maar voor zover ik nu al kan afleiden hanteren ze een relatief gezonde combinatie van idealisme en pragmatiek. Hoewel hun idealisme gebaseerd is op de christelijke gebruiken en ethiek, en ons idealisme een andere basis heeft, zijn we beiden gedreven door een sterke wil en motivatie en een durf om te dromen, gebonden aan een gezonde pragmatiek en realisme. Ze zullen onwaarschijnlijk met een aangeleerde bekeringsdrang zitten, maar als de focus daar niet teveel op ligt en er actie gebeurt, dan kan ik het hen wel vergeven. Ik ken ze echter nog maar pas, en het zijn -geef ik toe- heel vriendelijke mensen, maar echt veel weet ik er nog niet van, we wachten dus nog op spannende onthutsende verhalen of op een poging om ons te bekeren!?!

Als je een idee wil hebben met welke christelijke gedrevenheid ze werken en denken, check deze sites dan eens – jaja, idd, ze zijn serieuze bloggers, modern zijn ze dus wel die kaloten;

http://www.whm.org/project?ID=11024

http://kwegesiya.blogspot.com/
http://paradoxuganda.blogspot.com/
http://www.scotticcus.blogspot.com/

http://joshdickenson.blogspot.com/

ons eerste filmpje!!!!

een - misschien wat onduidelijk - filmpje over ons illegaal bezoek aan Queen Elisabeth National Park, mét commentaar zowaar!

Het genezingsproces kan eindelijk beginnen, weg met de klootzakken!!!

Ik wou het jullie nog niet allemaal vertellen voor ik echt wist wat er aan de hand was, want wilde jullie niet de stuipen op het lijf jagen of zorgen creëren. Maandag was ik dus naar de muzungu-dokter geweest in Kampala (zie vorig bericht 'dokters!'), en de dag erna terug naar Bundibugyo gereisd. Ik voelde me tip top in orde dinsdagavond, en ook op valentijnsdag, woensdag dus, tot ik om vier uur - vijf uur plots een vermoeidheidsaanval kreeg. Ik werd enorm misselijk, super super moe en moest overgeven. Ze hebben me dan direct naar boven gebracht, naar het huis waar we nu logeren, en direct in mijn bed gelegd. Ik viel natuurlijk als een blok in slaap, maar niet voordat ik Nele gevraagd had om af en toe naar me te komen kijken (door hetgeen ik met mijn ma meegemaakt heb, schiet ik snel in paniek als ik ernstig ziek ben, uit vrees ook iets heel ergs te hebben, dus begrijpelijke reactie). Mijn lieve verpleegster (voor de tweede keer dus al) heeft me 's nachts dan via haar bezoekjes serieus in de gaten gehouden, thnx Nele!


De dag erna ben ik dan naar Kampala gebracht, heb ik mij op de achterbank neergenesteld met mijn kussen op mijn zak om bijna gans de weg te slapen of half bewust van alles neer te liggen. Gisterenavond dan aangekomen in het huis van mijn baas in Kampala en weer in slaap gevallen. Vanmorgen ben ik dan terug naar de dokter geweest; direct bloed laten trekken, stoelgang laten controleren en een afspraak gemaakt om een gelscan te doen in de middag. Na enkele uurtjes slapen en een scan heeft de dokter me eindelijk kunnen zeggen wat het was; een overaanwezigheid van amoeben, of parasieten!! De oorzaak is met alle waarschijnlijkheid eten van een kraampje onderweg. Ik heb meteen veeeeel pillen gekregen; vier in eens deze avond, en voor de volgende vier dagen drie maal twee pillen, dus zes per dag. Zal serieus slikken worden, en afzien worden, maar ik heb er veel voor over om van die problemen die al bijna een maand aanslepen af te zijn.


Dus in het vervolg Miguel, niks aan een kraampje kopen, zelfs al is het gekookt of gebakken!

BTC: Oeganda's vergeten conflict: the Karamojong

15th Feb 2007 Uganda's cattle clashes kill 50

About 50 people have been killed in clashes between the army and Karamojong warriors in north-eastern Uganda...

Ondanks de gestage en stabiele ontwikkeling in het zuiden en kleine doch fragiele tekenen van vrede met de LRA, blijft Oeganda niet gespaard van brutaal conflict... Het vergeten conflict in het noordoosten van het land, op de grens met Kenia en Sudan, komt niet snel in het nieuws, maar een oplossing is wel dringend nodig! Karomoja-district is een van de , zoniet de armste regio van het land en het ziet er niet naar uit dat dit snel zal veranderen. De prioriteiten liggen even elders... zoals het vaak met 'vergeten' conflicten gaat...

Illegaal in QENP

Queen Elisabeth National Park (vlakbij Kasese)

Vorig weekend zijn we eventjes - oeps - van de normale baan door het park afgeweken om een van de kraters te zien en niet te

vergeten een gigantisch indrukwekkend uitzicht te hebben van het Queen Elisabeth National Park, een van de grootste nationale parken in Oeganda. We hebben geen olifanten, gnoes, nijlpaarden of leeuwen gezien want die zitten meer op een streng bewaakt gedeelte van het park, maar dit kon als voorsmaakje toch al serieus tellen! Dankjewel, buurman van Nele...

dokters!

Mensen vragen zich terecht af hoe het nu gaat met mijn maagske. Wel, alles lijkt te zijn genezen, maar we zullen niet te snel victorie kraaien, maar de hoop is er wel serieus, dus...
Ben gisteren voor de zekerheid naar een mizungu-dokter in Kampala geweest, een Brit, rare vent, maar ja, dokters zeker... Hij heeft mij goeie magnesiumpillen gegeven voor als het nog es verkeerd zou durven lopen daar in de Bundi-brousse!!
Ik vroeg hem ook of de oorzaak mijn vegetarisme niet was ofzo en ik kreeg als antwoord dat ie nog nooit een geconstipeerde olifant of gorilla heeft gezien, toch nog een grappige vent uiteindelijk...

FAITS DIVERS VAN DE WEEK: sexy hands

- week 7 -

Dit gehoord van een halve postkoloniaal slash Zweed die al meer dan vijftig jaar in Afrika rondslentert, kan wel tellen, we lagen wel meerdere keren achterover van 't verschot;

"Ugandans have 'sexy hands': when they touch something with their hands, they always make a mess of it, they always screw it up!"

Tussentijds verslag…

Een nieuwe maand begonnen, dus tijd om weer es een overzichtje te geven van hoe het met ons is gesteld…

Nele: tout va bien avec Nele! Ze heeft ons zodanig kunnen omkopen dat ze de master-bedroom in handen heeft gekregen en het ziet er ook naar uit dat ze voor de eerste keer in haar Bundileven een weddenschap zal winnen. Een overheerlijk ontbijt is de beloning, eigenhandig gemaakt door Pieter en mezelve. Nele werd ook al voor een korte duur gepromoveerd tot acting planner, maar is ondertussen ook al weer gedegradeerd tot secretaresse. We vermoeden dat haar obsessieve neiging tot kijken onder de gordel hoe mannen daar wel es jeuk krijgen (rekening houdend dat Oegandezen zich daar absoluut niet voor schamen) daar wel es zou mee te maken kunnen hebben. Nele is ondertussen ook volop aan het desserten bakken geslagen, kan een tuin niet voorbij lopen of ze heeft een stekske van een boom of plant mee, en zit al vol jeuk in de vingers om ons huis te beginnen decoreren. Tout va bien met haar dus!!

Pieter: daar gaat het ook al even fantastisch mee! Hij heeft geloof ik al alle sporten in Bundibugyo onder de knie (mountainbiken, motorcross, voetbal, lopen, …) maar de nationale sport nog niet; vrouwen versieren én veroveren. Alhoewel hij al geruime tijd de bijnaam ‘drinking, gambling and womanizing’ heeft gekregen, zijn we sterk aan het twijfelen om er achteraan de ‘wo’ van weg te laten. Drinking, dat gaat al relatief goed, gambling, dat zou ook wel es in hem kunnen zitten, maar voorlopig is het eerder de venten die hem achternazitten dan de vrouwen, ondanks het goeie advies van onze coach, living on the edge noemen ze dat é. Pieter heeft ons zondag mogen verblijden met een overheerlijke auberginelasagne die ons meteen die met vis van de vorige keer heeft doen vergeten. Vanaf heden is hij dus onze lasagnemaker! Met onzen pierter gaat alles dus vree goe, alhoewel hij er gisteren wat moetjes bij zat :-)

Mijzelve: alles in orde, alhoewel de maag nog altijd een kleine spelbreker blijft. In het weekend breng ik een bezoek aan de dokter in Kampala, fingers crossed. Door de mondelinge reclame die Nele en Pieter over mij bij de CAO hebben gemaakt, sta ik hier nu bekend als de lokale computerexpert, en moet ik samen met Jolly de secretaresses helpen trainen in word, excel en powerpoint, mijn voeten! De VHTs liggen momenteel een beetje stil, de voorbereidingen voor de training zijn begonnen, het is echter stilte voor de storm want de komende weken zullen hectisch worden denk ik. Robert Fisk ligt eventjes aan de kant en werd geruild door Harry Potter en zijn wilde avonturen, kwestie van niet voor al te serieus genomen te worden. De achttiende van iedere maand is Pieter-pest-dag, de vijfde Nele-pest-dag, maar voor mij is nog geen dag vastgelegd, ik ben waarschijnlijk te braaf en te lief, zo iemand zou je niet durven pesten!

Ons huis: die is nog steeds even getormenteerd als op ‘the before’-foto’s. Het is er al ietske beter aan toe, maar het schiet totaaaaal niet op. We zijn ons al een paar keer gaan kwaad maken, maar blijkbaar niet genoeg, want het houdt maar niet op. Aan dit tempo, zal Anthony begin april nog mee mogen helpen onze kasten te bouwen, Leen (vriendin van Nele) in juni ons mogen helpen schilderen, en zullen Pieter’s maten er in augustus pas echt van kunnen genieten, jeemieneetje!

PS; ik vond geen recentere foto van Pieter, dus heb ik maar voor een andere foto gezorgd, die wat met hem te maken heeft. Hiernaast onze nieuwe Nepalese vriendin Rhashme, zalige meid... tijd voor Pieter om in actie te schieten! :-)

FAITS DIVERS VAN DE WEEK; rijden in Uganda

-week 6-


dit stond op de voorkant van een reclamebord langs de weg; ' drive safely'


maar dit meteen ook op de achterkant; 'arrive alive'


je bent meteen op je gemak *slik

BTC : Pygmee-meeting

Woensdag ben ik (eindelijk) samen met James naar het pygmeedorp geweest. De bedoeling van de meeting was een sensibilisering rond het VHT concept en een selectie van de VHTmembers voor het pygmeedorp.

De pygmeën of Batwa wonen sinds 2000 aan de rand van het Semliki National Park, in Kasitu subcounty, net tegen de hoofdweg Bundibugyo-Fort Portal. Het nationaal park is hun natuurlijke habitat om te jagen en hout en eten te verzamelen. Onder het mom van integratie en ontwikkeling zijn er reeds enkele pogingen ondernomen om hen basisdiensten te verschaffen en hen te hervestigen buiten het park. Ze zijn vandaag de enige die toelating krijgen om in het park te jagen en hout te verzamelen, hout die ze deels voor eigen consumptie en deels voor handel gebruiken. De Batwa zijn ongeveer met een 75tal en de meeste onder hen kunnen niet lezen en schrijven, maar verstaan wel de meest gebruikte lokale taal, het Babwesi (hun taal is het Rutwa). De levensstandaard van de pygmeën ligt een stuk lager dan die van het district, om verschillende reden die ik nog niet met zekerheid heb kunnen achterhalen. De meeste Ugandezen spreken in een redelijk discriminerende manier over de pygmeën, een groot aantal zelfs op een uiterst racistische manier. De Batwa vallen onder de officiële categorie van minderheden en zouden volgens de Ugandese wetgeving zoveel mogelijk moeten betrokken en geïntegreerd worden in de Ugandese samenleving, met respect voor hun tradities en gebruiken. In werkelijkheid worden ze gedwongen hun natuurlijke omgeving te verlaten, voor een groot deel hun levensstijl op te geven, toeristisch uitgebuit en gemarginaliseerd.

De pygmeën worden echter wel betrokken bij het VHT-programma, maar ze krijgen wel een andere behandeling. Doordat ze op vlak van individuele en collectieve gezondheid een achterstand hebben, krijgt de VHT een andere meer rudimentaire en elementaire invulling; een focus op het bouwen van sanitaire en andere faciliteiten, uitleg over immunisatieprogramma’s, educatie over de meest voorkomende ziektes en hoe die te herkennen, enz… De training die het pygmee-team zal krijgen zal dan ook een zeer praktische training zijn van twee dagen (de andere krijgen een training van tien dagen waarvan de helft een interactieve theoretische training zal zijn). De follow-up vanuit het district zal zich dan ook daarop concentreren.

De meeting die we hadden was een aangename maar toch vreemde ontmoeting. De Batwa dachten dat ik een toerist was, en kwamen meteen af met al hun mogelijke souvenirs (instrumenten, pijpen, enz…) om aan mij te verkopen. Ze vroegen James ook af en toe waarom ik er net bij was, want ze zijn waarschijnlijk gewoon een mizungu te zien als visitor eerder dan als iemand die werkt in het district en wil leren van hen. De meeting was ook een zeer korte kennismaking. Toen ik James er achteraf naar vroeg waarom zei ie dat de Batwa niet echt receptief zijn voor nieuwe ideeën, en dat je snel to the point moest komen. Hij zei ook dat het alleen maar noodzakelijk was de basics uit te leggen daar het concept zoals eerder vermeld anders wordt ingevuld.

Ik weet niet of ik alles wat James zegt moet geloven, daarom ga ik ook wat meer informatie opzoeken over de pygmeën om meer te weten over hun geschiedenis, hun cultuur en gebruiken. Het is moeilijk als je de taal niet spreekt, dan zou je rechtstreeks kunnen spreken met hen, dus ik moet goed in het achterhoofd houden dat ik via een Ugandees met hen communiceer. Ik heb er James wel op betrapt af en toe in een meer denigrerende manier over hen te spreken, maar racistisch klonk ie echter nooit. Hij denkt dat het project aanvankelijk niet goed zal draaien bij de Batwa, maar zegt dat met geduld en follow-up er wel een mogelijkheid bestaat hen in de VHTs te incorporeren en hun levensstandaard op die manier op te krikken, of zoals James zegt hun ‘negative health behaviour’ te veranderen in ‘positive VHT health behaviour’. We zullen zien hoe het loopt, maar dit is wel een zeer interessant en nieuw aspect aan de VHTs!!

Ook dit is Bundibugyo…

Ik ben deze week met Nele voor het werk naar het noorden van het district geweest en heb er een heel ander Bundibugyo ontdekt;

Ten eerste Ntoroko, een plaats waar we ook op onze eerste dag Bundibugyo zijn geweest, maar waar we nu een stukje meer van hebben gezien. Om Ntoroko te bereiken moet je door het indrukwekkende Semliki Game Reserve, een steppe-grasland-achtige open vlakte met antilopes, wrattenzijnen, bavianen en vogels in alle soorten kleuren. Ntoroko zelf ligt aan het grote Albertmeer en in feite een afgelegen vissersgemeenschap aan de oevers van het meer. Het strand ligt vol met vissersbootjes en er vliegen gigantische pelikanen overal op zoek naar eten. Ik had er wat langer willen blijven, maar het was tijd om verder te gaan naar…

Rwebisengo, een woestijnachtige streek met gigantische palmbomen en hier en daar grote hopen struiken. Het is er uiteraard heel warm, en de vergezichten zijn adembenemend. De grootste koeienpopulatie vindt je hier; magere beesten met gigantische horens. Ze blijven koppig op de baan staan, zelf al was de 4x4 maar enkele centimeters van hun gezicht verwijderd, geduld is een deugd, maar lachen deden we ook wel. Als Vincent al lachend aan een van de Ugandezen zegt dat ze alle koeien in Rwebisengo naar Bundibugyo town moeten brengen voordat ze met Nele kunnen trouwen, dan weten we wel na er te zijn geweest, wat voor een onmogelijke opdracht dat is!

Na Rwebisengo kwamen we in de meest onbewoonbare regio van het district; Rwangara. Rwangara is zo goed als volledig moerassig en daarom is het er enorm moeilijk om iets te bouwen en dus ook om er te leven. Je vindt er echter hier en daar een huis, en ook een hoop koeien. Het leek een beetje op de polders in Vlaanderen; uitgestrekt, af en toe een huis, winderig, meeuwachtige vogels, koeien… het is alleen een moeras, maar dat zie je niet direct. De mensen die hier wonen zijn vooral gevluchte Congolezen of Ugandese vissers.

Ons bezoek naar het noorden van het district heeft nog maar es bewezen hoe immens divers en indrukwekkend Bundibugyo is: Rwenzori bergen, groene open vlaktes, oerwouden, grasvlaktes, woestijnlandschappen, stranden, meren, moerassen, enz… allemaal op een heel klein stukje van Afrika… ons klein stukje paradijs ergens achteraan de wereld…

FAITS DIVERS VAN DE WEEK : transport in Uganda

-week 5-

KORTE RITTEN

via de brommer of boda boda:
voordeel: snel, heel snel
nadeel: duurder, en gevaarlijker door vaak te hoge snelheid

via de taxibusjes of matatu’s:
voordeel: goedkoop, best wel gezellig
nadeel: misschien wat opeengepakt (tien tot meer mensen), en als je in de vele files in Kampala terecht komt niet echt snel

via een persoonlijke taxi
voordeel: plaats genoeg in de taxi
nadeel: duurst van allemaal, en zelfde probleem als bij matatu’s als je in de file zit

LANGE RITTEN

via de pick-up:
voordeel: goedkoop achterin de bak, ietske duurder vooraan, maar toch goedkoopst
nadeel: gevaarlijk achterin, zeker als je het niet gewoon bent, en duurt lang want stopt veel onderweg om mensen op te pikken of af te zetten

via de grote bus
voordeel: relatief comfortabel en je bent snel op je bestemming
nadeel: duurder en rijden ook wel heel snel (gevaarlijk tussen Bundi en Fort Portal)

met de 4x4
voordeel: persoonlijk, vrijheid om te stoppen waar en wanneer, perfect voor niet-geasfalteerde wegen, comfortabel (als er niet teveel volk in zit wat in vele gevallen wel zo is)
nadeel: beschikbaarheid

BTC : training in good governance

Dinsdag 30 januari is er een vierdaagse training gestart rond good governance voor de leden van de gemeenteraad, hoofden van de verschillende departementen in het district, en de leden van de verschillende raden in iedere county. De training wordt georganiseerd door het Ministry of Local Government en draait rond de decentralisatie, planning, budgettering, management, armoedebestrijdingsbeleid, enzovoort … allemaal zaken ivm good governance. Er vonden trainingen plaats op drie plaatsen; in Bughendera county, Ntoroko county en hier in het districtkantoor zelf voor Bwamba county en Bundibugyo Town. Pieter is naar de Bwamba meeting gegaan, ikzelf heb de kleinere meeting voor de lokale gemeenteraad en departementshoofden bijgewoond.

De training was oorspronkelijk gepland om 9u maar begon pas om 12u doordat de trainers vanuit Kampala een heel stuk te laat waren (een probleem met betalingen die te laat kwamen enzo). De meeting begon dus maar ’s middags en duurde tot 5u. Het was een zeer interessante en nuttige training, voor mij persoonlijk maar ook voor de deelnemers. De trainer van dienst was zeer goed in zijn job. Hij kon alles goed en duidelijk uitleggen, op een interactieve manier, en zonder taboes te vermijden. Hij sprak heel geanimeerd en gaf goede voorbeelden zodat alles begrijpbaar was. Hij ontweek belangrijke onderwerpen als corruptie, armoede en politieke onwil niet. Ik vrees alleen een beetje dat het wat over de mensen heen gaat, het ene oor in en het andere oor uit. Ik kon uit de vragen afleiden dat ze niet overal mee akkoord gingen, en zelfs protesteerden, maar anderen waren dan weer kritischer dan de trainer zelf, dus dat geeft je dan weer hoop dat er wel positief denkende en vooruit willende mensen in het district werken, maar goed ook!

De training liep dus nog drie dagen door, maar ik moest on the field met Nele, dus ik heb de rest niet kunnen volgen, maar het is wel een onderwerp die me uitermate interesseert en waar ik later misschien wel nog kan rond werken, ligt toch dichter aan bij mijn studies en interesses denk ik. We zien wel wat de weken en maanden brengen!