wensen voor het nieuwe jaar...

dit heb ik van iemand gekregen, ontzettend mooi, een traan, een lach, het kwam spontaan bij me op... Ik wens jullie hetzelfde, maar ik laat het door iemand anders verwoorden, thnx Maud

Het leven neemt soms een loopje
met de mens, hetgeen men wenst
blijft uit en waar men nooit aan dacht
komt ongevraagd en zonder kloppen binnenvallen.
Gelukkig is de mens er nog
die bollen buiten hangt en zegt
wanneer we happy moeten zijn,
dat na regen de zon wat hoger klimt
en dat het met de klimaatsverandering
dan wel eens voor altijd zonneschijn
zou kunnen zijn.

Ik wens je geen sneeuw
-daar durf ik niet meer op hopen-,
maar wel een dikke laag witte watte
om in alle kleuren te dopen
van tweeduizendenzeven,
hoogzwanger van leven.

*

fotoalbum eindelijk gevuld!

zie links in rechterkolom 'Fotoalbum'

in België is het me gelukt om foto's op het album te zetten... kijk es als je zin hebt...

even onverwacht een weekje terug in België... na een stress-trip

ik ben sinds donderdagnacht in België terug, totaal onverwacht, na een verschrikkelijke reis en met geen al te goeie reden.

---------------------------------------------------------------------------------

Eén van mijn beste vrienden heeft de plotse beslissing gemaakt een einde aan zijn leven te maken en ik moest gewoon aanwezig zijn, of gewoon op de begrafenis, of moest dit niet lukken zeker bij mijn vrienden.

Woensdag ben ik dus in allerijl vertrokken vanuit Entebbe, Oeganda, naar Brussel met een tussenstop in Londen Heathrow. Zes uur uit mijn bed, zeven uur in Entebbe. Twee uur vertraging, hop vliegtuig in, een uur blijven zitten met een on/off airco omdat de motor niet startte, dan acht uur in het vliegtuig, nog een halfuur rondcirkelen boven Heathrow, en uiteindelijk nog es wat taxiën op de luchthaven om dan uiteindelijk aan te komen op de luchthaven in Londen.


In Londen aangekomen bleek de vlucht naar Brussel geannuleerd en zou ik voor een nacht in Londen moeten logeren. Ik heb de nacht dus in een luxehotel doorgebracht op kosten van BA, maar met constante zenuwen en eenzaamheid, en sandalen met een fijn paar kousen in (koud dus, we zwijgen over het modegehalte ervan) en één enkele trui, meer niet...

De dag erna om zeven uur terug op de luchthaven, hopend op een vlucht in de namiddag... heb ik vijf uur moeten wachten om te horen dat alles voor de komende 24h was gecancelled, en er eventueel een bus kon ingelast worden...

Uiteindelijk ben ik na wat agressief te wezen, en wat gebleit, op de laatste zetel van de bus naar Brussel-Amsterdam geraakt. De bus was nog es te laat voor de ferry in Dover, door de dichte mist, waardoor we in Dover nog es anderhalf uur moesten wachten. Dan een drie kwartier op een marginale ferry met zatte Britse pubers, om uiteindelijk vanuit Calais naar Brussel te rijden. Ik kon in Brussel om drie uur 's nachts niet meer met de trein in Gent geraken, dus vroeg ik de chauffeur me in Gent af te zetten, zet ie me wel af in het midden van de autostrade zeker... daar snel anthony gebeld en nog een halfuur, drie kwartier met superkoude rillingen moeten wachten tot ie iemand gevonden had en bij mij was geraakt...

hectische trip, zware stresserende en eenzame reis, om nooit meer te herbeleven, maar we waren er dan toch geraakt... ik had het er voor over... ik ben tevreden toch de begrafenis te hebben kunnen bijwonen. het wordt geen evidente periode, die zeker al niet gemakkelijk was, maar zoiets komt altijd hard aan, wanneer ook en valt voorlopig moeilijk te vatten, woorden zijn er niet voor te vinden

Voorlopig breng ik dus geen Kampala-Bundibugyo nieuws, maar binnen een week of twee weken zou er wel nog es iets kunnen verschijnen op de blog...

BTC : Village Health Team Policy

De meest voorkomende ziektes in Bundibugyo district zijn 1/ malaria (68,2%), 2/ infecties op de luchtwegen (12,5%), 3/ diarrheal diseasses (6,9%), 4/ ondervoeding (1,2%), 5/ HIV/AIDS (0,1%) en 6/ andere ziektes (8,5%). De cijfers voor HIV/AIDS zijn niet betrouwbaar, want de HIV-prevalentie in de regio is zeker 20% (nationaal: 8%). De meest voorkomende oorzaken van deze ziektes zijn ondergekwalificeerd personeel, slechte huiselijke hygiëne en inadequate sanitaire voorzieningen. Oorzaken die in feite perfect te bestrijden en te behandelen zijn.

Het BIDP bevat daarom een groot programma om de gezondheidsproblemen in de regio aan te pakken: het Village Health Team Policy. De VHTp heeft de bedoeling de gezondheid van de populatie in het district op te krikken via health education/promotion, disease prevention en de ondersteuning van community health initiatives in de gemeenschappen en households zelf ( in lijn van empowerment en participatieve aanpak). Hiervoor zullen per gemeenschap VHTs opgericht worden; teams van vrijwilligers uit de verschillende gemeenschappen zelf die instaan voor health promotion en community capacity strenghtening. De teams werken samen met FBOs, CSOs en CBOs (respectievelijk Faith Based, Civil Society en Community Based Organisations) en zullen als interface dienen tussen de gemeenschappen en de verschillende dienstverleners (dokters, verplegers, health centres, apothekers, …). Ze zullen op termijn instaan voor een monitorring and evaluation (M&E) systeem dat moet zorgen voor dataverzameling en follow-up rond gezondheidszorg in het district.

Momenteel (dec 2006) zit men in de implementatiefase. Ten laatste volgende week moeten alle VHTmembers gevonden en gemobiliseerd worden. In het totaal zijn dit een 1000+ personen, 1 per 25à30 households met een maximum van 6 per village en afhankelijk van de afstand tussen de verschillende households. In januari 2007 begint de training van deze VHTs. Deze training gebeurt door vooraf opgeleide subcounty trainers, en zal verlopen per 4 villages (24 personen dus). De training duurt 5 dagen, dan 3 dagen on the field en 2 dagen voor review.

In een eerste fase moet ik vooral meevolgen hoe de implementatie (de training) verloopt en hoe de verdere werking van de VHTs zal lopen, dus vooral informatie verzamelen en alles leren kennen. In een volgende fase moet ik deze VHTs en het ganse implementatie- en opstartproces analyseren en evalueren (indicatoren ontwikkelen voor evaluatie en follow-up). Daarna is het de bedoeling de werking mee te volgen en die ook te evalueren, net zoals de output in een volgende fase. Een laatste deel van mijn job is een M&E systeem mee op poten te helpen stellen, in samenwerking met Nele die vooral rond monitorring en evaluatie zal bezig zijn.

Een zware job dus, maar een vree interessante functie. Breed ook en genoeg mogelijkheid en vrijheid om aan te passen en zelf dingen in te vullen. Ik heb er zin in… de opstart is nie evident, mensen leren kennen, informatie inwinnen, on the field gaan kijken, het heeft zijn tijd nodig, maar ik denk dat vanaf januari alles heel goed zal draaien.

BTC: decentralisatie

Uganda heeft al een decennium lang een constante economische groei. De armste bevolking van Uganda heeft er echter weinig of geen voordelen uit gehaald. Om hen te laten meegenieten van de voordelen van deze economische bloeiperiode heeft de regering een programma in het leven geroepen met een speciale focus op deze brede laag van de bevolking, namelijk het PEAP; het Poverty Eradication Action Plan. Het plan bevat verschillende programma’s, projecten en sectoriële beleids- en investeringsplannen.
De regering wil de uitvoering ervan koppelen aan de gedecentraliseerde structuren in het land; regering-districten-counties-subcounties enzovoort, steeds op een lager niveau, vergelijkbaar met de opsplitsing staat-gemeenschap/gewest-provincie-arrondissement en gemeente bij ons. Decentralisatie in Uganda heeft een lange geschiedenis en loopt terug tot de Britse kolonosatieperiode (meer info over deze periode kun je waarschijnlijk op wikipedia vinden, ook de tegenstelling met de Franse kolonisatie die meer opteerden voor centralisering ipv decentralisering).
Om de koppeling PEAP-decentralisatie mogelijk te maken heeft men in 2004 een werkings- en implementatiekader rond local government gecreëerd, via het LGSIP; Local Government Sector Investment Programme. Het LGSIP beslaat een reeks van strategische investeringsdomeinen of thema’s en is gepland te lopen van 2004 tot 2014. Jaarlijks zijn er evaluaties en follow-ups gepland via nationale JARDs, Joint Annual Review of Decentralisation. De thema’s zijn local service delivery, political decentralisation, administrative decentralization, fiscal decentralization, good governance en local economic development.

Het BIDP, Bundibugyo Integrated Development Programme, is een programma opgesteld in samenwerking tussen BTC en de regering van Uganda. Het loopt van 2005 tot 2009 en focust op armoedebestrijding en het verbeteren van de levenskwaliteit in het district Bundibugyo. Het past in die mate binnen het LGSIP dat het een technische, logistieke en financiële ondersteuning biedt aan de lokale regeringen (de counties en subcounties) opdat zijzelf de diensten zouden kunnen leveren aan de bevolking (empowerment). 88% van het budget voor BIDP komt van België, 12% van de Ugandese regering.

Ons toekomstig huis; de 'voor'

Ons huis zie... nog serieus bouwvallig maar zoals je links op de foto ziet zijn ze al begonnen met wat werken. Anderhalve maand zeggen ze, we zullen zien, we kennen inmiddels de Afrikaanse tijdinschatting al een beetje, en we gokken dus op twee maand, midden februari dus ;-)

De achterkant van het huis, met terras en verkeerd en vooral schuin gelegd dak erboven...

Dit wordt ons uitzicht, vergezicht ten top, enorm groen, en magnifiek schoon. Kom dat zien kom dat zien!

Onze grote living....
... en de nette (?) keuken. Rechts ligt er cement klaar, geen bloem of rijstvoorraad voor een gans jaar dus.

Bundibugyo

een van de drie hoofdstraten van Bundibugyo, vlak tegen de administrative offices en de regeringsgebouwen, en ook ons kantoor

Het huis van onze coach waar we momenteel verblijven, tot ons huis klaar is, dus waarschijnlijk tot eind januari, misschien midden februari...

Een typisch kleihuisje waar vele Ugandezen vandaag de dag nog steeds wonen, niet alleen in afgelegen gebieden ook in grotere dorpen en in Bundibugyo bijvoorbeeld.

Onze 'straat', vanuit onze voortuin (stukje gras rechts)

Het hospitaal in Bundibugyo, met heel wat gebouwen (het outdoor patient treatment centre, de materniteit, het indoor PT centre, het cholera treatment centre, het mortuarium, enzovoort, allemaal apart staande maar op hetzelfde domein)

BTC: Ntoroko

(info foto; onze wandeling naar de watervallen, Pieter, de avonturier!)


Ntoroko-community is een vissersgemeenschap van zo'n 1000 families, vlak tegen het Albertmeer. Ze wonen extreem afgelegen en zijn slechts bereikbaar via één weg, helemaal door het Semliki natural reserve. Het is een onverharde weg en dus quasi onberijdbaar als het regenseizoen is (van oktober tot midden januari en enkele weken in maart). De basisvoorzieningen zijn er heel precair en door de onbereikbaarheid is transport van personen en goederen naar een ander dorp in het district absoluut niet evident.
BTC heeft er in kader van het BIDP, Bundibugyo Integrated Development Program, een aantal kleine projecten opgestart. Er is een gezondheidscentrum (health centre 'HC') gebouwd en er is ook een kraamafdeling in opbouw die binnen enkele maanden zeker moet afgewerkt en werkzaam zijn. Verder zijn er ook lokale comité's opgericht, ondermeer een BMU, een Beach Management Unit. Het is een soort van overlegorgaan die de belangrijkste problemen in de gemeenschap moet aankaarten, ze bespreken en proberen er in overleg oplossingen voor te vinden. Met deze vorm van lokale comité's werken zowel BTC als de Oegandese regering (via de lokale vertegenwoordigers) samen om te zien op welke manier en in welke mate er technische en andere steun kan geboden worden.
Toen wij in Ntoroko waren, hebben we eerst een comité bijgewoond die medische problemen besprak (andere problemen kwamen uiteraard ook aan bod). Zo'n vijftig inwoners waren aanwezig en konden vragen stellen aan de politieke verantwoordelijken van het district en de BTC verantwoordelijke (Vincent dus). Hierna hebben we een BMU-vergadering bijgewoond. Allebei vree interessante vergaderingen. Het is een goede manier voor de gemeenschappen om problemen te communiceren naar de regeringsverantwoordelijken, zelf oplossingen voor te stellen, of gewoon hun problemen zelf vast te kunnen stellen en omschrijven. Het loopt niet altijd even vlotjes, snel of efficiënt, wat ook evident is en ook niet per se slecht is. Als mensen gewoon zijn om geld en andere technische hulp te krijgen zonder er veel vragen te moeten bij stellen, en ze nu plots zelf keuzes moeten maken (community empowerment is het NGO-woord daarvoor, instaan voor eigen ontwikkeling, met technische en logistieke ondersteuning van regering en/of NGO's), dan moet men niet verwachten dat dit vlot zal verlopen. Je moet een gans andere mentaliteit creëren, bij zowel de lokale bevolking als de NGO's als andere internationale organisaties. Een verandering heeft tijd nodig, dus constructieve kritiek en samenwerking vanuit wederzijds respect is hier op zijn plaats en vooral geduld.
Ntoroko werkt niet perfect, maar wel goed, en er zijn al mooie dingen verwezenlijkt. Ik ga er zeker nog es terug naartoe proberen te gaan en probeer jullie op de hoogte te houden.

trip naar Bundibugyo (boendie boogie-joo)

{dit is een bericht van een paar dagen geleden, ik probeer ondanks het trage internet sneller te zijn met mijn updates, ;-)}

11u48 local time...
terras met magnifiek uitzicht, bij onze coach Vincent, waar we efkes – en daarmee bedoel ik een maand - zullen logeren

De trip naar Bundibugyo was op zijn minst gezegd redelijk avontuurlijk. Met drie jeeps vertrokken vanuit Kampala: twee voor ons en de bagage (en de fiets), één van de ambassade (met de attachée en een stagaire Katrien). Na een vlotte rit en een overnachting in Fort Portal kon de tocht langs en over de Rwenzori naar Bundibugyo van start gaan. Het begon relatief goed, immens mooie landschappen, verbazing en dromen alom, steil dat wel, maar de weg lag er relatief goed bij. Een uur later dé grote ontmoeting met onze coach, Vincent Maher, een rasechte Ier, en een zeer vriendelijke vent, de samenwerking dit jaar zal heel goed verlopen denk ik.

Voor we naar Bundibugyo city vertrokken, zijn we eerst een project gaan bezoeken in Ntoroko. Ntoroko ligt aan Lake Albert in het Noorden van het district. Het ligt helemaal verscholen achter een reservaat (Semliki national park), waar we met de -ondertussen aangegroeid tot vier- jeeps door moesten. Het begon al na een kwartier... de wegen waren redelijk onberijdbaar voor gewone auto's en vrachtwagens en er stonden dus een paar vrachtwagens volgeladen met of vis of mensen of bananen vast in de modder. Een paar midden in de weg, andere gevaarlijk scheef... Wij hadden 4x4's bij, dus voor ons was het zo goed als geen probleem, behalve voor de slechte 4x4 van de ambassade. Die laatste reed tegen een van de vrachtwagens, kreeg een serieuze deuk en brak zijn achterruit. Een andere auto hadden we al achter gelaten omdat de chauffeur te onervaren was en zijn auto ook nog niet gewoon was.
Tijdens de rest van de lange rit hebben we kunnen genieten van de savanne-achtige natuur, de vele antilopen, enkele wrattenzwijnen, makakiaapjes en een set wilde copulerende bavianen. Hier en daar hebben we natuurlijk nog een paar 'vastzitters' zien staan, en zelfs een vrachtwagen die op z'n zij was gevallen gespot.
In Ntoroko hebben we een dorpsvergadering bijgewoond, ene rond het nieuwe gezondheidscentrum en de in aanbouw zijnde kraamkliniek, een andere rond de visserij in de gemeenschap. [het project beschrijf ik in een ander topic BTC]. Op de terugweg zijn we nog naar een lokale markt gaan kijken, de naam van het dorpje ben ik even vergeten.

Na het nodige en zeer interessante terreinbezoek zijn we naar onze brousse vertrokken. Opnieuw door en langs de bergen, door een ongelooflijk schoon landschap, langs de Semliki rivier (de natuurlijke en eigenlijke grens met Congo), half door de groene Rwenzori, ... je wordt er echt heel stil van. Ik heb er vooraf foto's van gezien, beelden ook, maar als je het in het echt ziet, amai, je weet niet waar je terecht bent gekomen, een klein stukje paradijs is het. Onze weg van de chaos in Kampala naar de wildernis in het westen was het beste bewijs van hoe prachtig mooi en groen Oeganda is. Laten we hopen dat het allemaal zo blijft...

Onderweg zijn we weer es tegengehouden door een truck die van de weg afgegleden was en al half in de afgrond lag. Eerst zag het er naar uit dat we er niet gingen langs geraken, maar na een kleine 'tolbetaling' en veel goeie moed en driving skills van onze chauffeurs is het toch weer gelukt.

Nog een klein uurtje later kwamen we aan in Bundibugyo, 'kwamen we thuis'. Bundibugyo is een heel mooi, maar klein dorpje. Het heeft alle noodzakelijke voorzieningen; een bank, heel wat winkeltjes, een klein hotelleke, een hospitaal, gsm-kaart-verdelers, een night club, ... dus ja, we zitten in the middle of nowhere, een andere wereld, maar we kunnen terecht in deze 'wereld'. Het is perfect leefbaar, het is megaschoon, het is genieten. Het wordt nog steeds een uitdaging, maar het is niet zo erg als iedereen maar zei, het is een uitdaging die ik met plezier aanga.

Meeting met de ambassadeur

Vanmorgen hebben we kunnen genieten van een mooie powerpoint met een uitgebreid en duidelijk overzicht van de projecten van BTC in Oeganda. Enorm interessant, dat kan ik jullie verzekeren.

Vanmiddag werden we dan verwacht bij de Belgische ambassadeur in Kampala, Lumumba (!) Road. Het was een korte meeting, een kleine kennismaking in feite. Hij wist zelf niet zoveel van zowel het project in Bundibugyo als het functioneren en opzetten van de vrijwilligersdienst, maar van dit laatste weet ook niet iedereen hier van BTC hoe het allemaal precies verlopen is en van het project zelf kennen we zelf nog geen details, dus... Hierna hebben we kort een militaire briefing gehad van de veiligheidssituatie ter plaatse en in de rest van het land. Onze regio is het laatste jaar relatief veilig gebleven en beloofd het ook te blijven de komende jaren. Er zijn wel enorm veel soldaten gedetacheerd om de rebellen uit O-Congo in toom te houden. Cijfers zeggen veel: 1200 soldaten tegenover 85 rebellen! We zitten wel veilig dus.

Na deze 'briefing' zijn we nog es gaan eten, maar dit keer met de attachée van de ambassadeur en enkele collega's. Deze keer een Italiaans restaurant, al twee keer Indisch, het Ugandese eten zal pas voor morgen of later zijn, hopelijk... Het was zeker wel lekker, maar het geeft ons allemaal een wat ongemakkelijk gevoel. Een beetje teveel uit eten, een luxeus appartement, meer blanken gesproken dan Ugandezen, enz... We verlangen echt naar Bundibugyo, onze brousse, het 'echte leven'... uhum

Kampala baby!

Net een dag in Kampala, meer bepaald in het btc-hoofdkwartier...
Alles is goed verlopen, het is hier ongeveer 26gr, stoffig, een grote warboel, vree hobbelig, maar enorm overdonderend.
Alles gaat heel goed met mij, ook met Nele en Pieter (en vooral zijn mountainbike Jules) ;-)
We hebben een redelijk sjiek appartement ter beschikking gekregen, met twee kamers, twee badkamers, redelijk fancy dus, maar woensdag gaan we naar Bundibugyo, gaan logeren voor een paar weken bij onze coach, om daarna onze nieuwe woonst te betrekken.
Ik zal hier later wel meer opzetten, ook fotos, nu gaan we shoppeeeeeuuuunnn!!!

-------------------------------------------------------------------------

We zijn terug van een supergezellige avond-maaltijd en babbel met de mama van Eva, het stiefnichtje van Anthony. Zij woont al sinds 2000 in Kampala, maar komt er al op regelmatige tijdstip sinds 1993. Leuke en innemende vrouw, een schat van een mens, heeft ons veel verteld over de Oegandezen, de Indiërs en de Chinezen (in dit laatste land is ze onlangs nog enkele dagen geweest). We zijn met haar gaan eten in het Belgische Restaurant in de stad, met een ruim en schoon uitzicht over het drukke Kampala. We hebben Belgisch bier kunnen drinken, de duisternis zien vallen in enkele minuten en een goede tournedos achter de kiezen geslagen (wees gerust Anthony, ik heb een zalmfilet gekozen, het vlees kon me niet overtuigen).
Daarna werden we door haar chauffeur, nadat ie haar vol horten en putten trotseren bij haar thuis afgezet had, naar ons hotel gebracht.
De dag was op die manier snel voorbij... een beetje teveel gegeten, vanmorgen een goe ontbijt, vanmiddag Indisch en vanavond Belgisch... het was enorm gezellig... het Afrikaanse leven op z'n (centrum) Kampala's ... het geeft je soms dubbele en tegengestelde gevoelens, maar dat maakt het wel nog een schonere uitdaging!

------------------------------------------------

Gisterenavond dikke party gehad in de 'Rock Garden', vlakbij ons hotel. Het ging een rustige 'kennismaking' worden, maar we hebben toch goed gedanst tot zeker één uur. Onze vrienden in Kigali worden zeker es uitgenodigd!!!

Nog iets praktisch, wat gegevens:
GSM nummer 00256 774 536 714
Skype-gebruikersnaam: miguelcoulier1

Adres in Bundibugyo volgt later zeker nog!

----------------------------------------------------------------
Vandaag de botanical gardens gedaan in Entebbe, vlakbij Kampala. De vriendelijke chauffeur van onze lieve Kristien heeft ons gebracht. Er was een race aan de gang in (!) de tuinen, een brommer maar ook autorally. Allemaal vree chaotisch, zoals het leven hier, gevaarlijk, maar lachen geblazen. We hebben een heel mooi staaltje van de Afrikaanse natuur gezien. Wie me komt opzoeken, neem ik zeker mee naar ginder... op de foto zie je het victoriameer vanuit de tuinen, ik kan het je verzekeren, adembenemend...