even onverwacht een weekje terug in België... na een stress-trip

ik ben sinds donderdagnacht in België terug, totaal onverwacht, na een verschrikkelijke reis en met geen al te goeie reden.

---------------------------------------------------------------------------------

Eén van mijn beste vrienden heeft de plotse beslissing gemaakt een einde aan zijn leven te maken en ik moest gewoon aanwezig zijn, of gewoon op de begrafenis, of moest dit niet lukken zeker bij mijn vrienden.

Woensdag ben ik dus in allerijl vertrokken vanuit Entebbe, Oeganda, naar Brussel met een tussenstop in Londen Heathrow. Zes uur uit mijn bed, zeven uur in Entebbe. Twee uur vertraging, hop vliegtuig in, een uur blijven zitten met een on/off airco omdat de motor niet startte, dan acht uur in het vliegtuig, nog een halfuur rondcirkelen boven Heathrow, en uiteindelijk nog es wat taxiën op de luchthaven om dan uiteindelijk aan te komen op de luchthaven in Londen.


In Londen aangekomen bleek de vlucht naar Brussel geannuleerd en zou ik voor een nacht in Londen moeten logeren. Ik heb de nacht dus in een luxehotel doorgebracht op kosten van BA, maar met constante zenuwen en eenzaamheid, en sandalen met een fijn paar kousen in (koud dus, we zwijgen over het modegehalte ervan) en één enkele trui, meer niet...

De dag erna om zeven uur terug op de luchthaven, hopend op een vlucht in de namiddag... heb ik vijf uur moeten wachten om te horen dat alles voor de komende 24h was gecancelled, en er eventueel een bus kon ingelast worden...

Uiteindelijk ben ik na wat agressief te wezen, en wat gebleit, op de laatste zetel van de bus naar Brussel-Amsterdam geraakt. De bus was nog es te laat voor de ferry in Dover, door de dichte mist, waardoor we in Dover nog es anderhalf uur moesten wachten. Dan een drie kwartier op een marginale ferry met zatte Britse pubers, om uiteindelijk vanuit Calais naar Brussel te rijden. Ik kon in Brussel om drie uur 's nachts niet meer met de trein in Gent geraken, dus vroeg ik de chauffeur me in Gent af te zetten, zet ie me wel af in het midden van de autostrade zeker... daar snel anthony gebeld en nog een halfuur, drie kwartier met superkoude rillingen moeten wachten tot ie iemand gevonden had en bij mij was geraakt...

hectische trip, zware stresserende en eenzame reis, om nooit meer te herbeleven, maar we waren er dan toch geraakt... ik had het er voor over... ik ben tevreden toch de begrafenis te hebben kunnen bijwonen. het wordt geen evidente periode, die zeker al niet gemakkelijk was, maar zoiets komt altijd hard aan, wanneer ook en valt voorlopig moeilijk te vatten, woorden zijn er niet voor te vinden

Voorlopig breng ik dus geen Kampala-Bundibugyo nieuws, maar binnen een week of twee weken zou er wel nog es iets kunnen verschijnen op de blog...