Brief aan het thuisfront

Dag iedereen,

Bundi calling here…
Ondertussen aan onze tweede werkdag van het nieuwe jaar begonnen, goed uitgeslapen vooral. Ik had vorige zaterdag maar weinig kunnen slapen, een vijftal uur, het was te warm, ik was niet moe, ik kon de slaap niet vatten. Zondag dan vooral uitgerust, en gisteren werd het me wa te veel, te warm, ik werd wat duizelig, zware hoofdpijn. Mijn beetje paniekreactie in de morgen resulteerde in een koortstest in de middag, maar het bleek allemaal goed mee te vallen, 36,3 graden, een mini-mini-mini onderkoeling, meer niet, het waarschijnlijke gevolg van een slaaptekort. Maar alles in orde nu dus, alle slaap ingehaald…

Gisterenavond, rond zes uur, zijn we een waterproject gaan bezoeken (zie BTC: water and sanitation) en ik moet zeggen ik voel me veel beter on the field. Het is misschien lastiger, het wandelen en vooral het klimmen – gisterenavond was de felle zon al verdwenen – maar je krijgt er een veel beter gevoel van, de ervaring die je opdoet verrijkt je meer, en je hebt een veel beter beeld van waar het om draait in de ontwikkelingssamenwerking, meer specifiek die van de Belgische regering. Hier in het kantoor achter je laptop zitten, documenten lezen, hier en daar aantekeningen maken en vragen opschrijven, het kan bijna evengoed in België gebeuren. Het was uiteraard de bedoeling al in december on the field te vertrekken, maar dit werd uitgesteld naar januari eerste week, en uiteraard is dit weer een weekje opgeschoven – we verschieten er al niet meer van, de frustratie daarentegen is er wel. Uiteindelijk zal het er wel van komen, maar het wachten erop is niet het plezantste en ook niet het interessantste. Je kan ook niet kwaad worden, je leert momenteel alles kennen, het project en de mensen, dus je kent alles nog niet genoeg, en zij kennen jou ook nog niet genoeg, om plots kwaad te worden, of om er wat druk op te zetten, maar dat zullen we ongetwijfeld ook wel leren… uhum…

Het ‘leven’ in Bundibugyo heeft nog zijn gewenning nodig. Ik heb onverwacht even terug kunnen proeven van het Belgische leven, dus het aanpassingsproces is wat onderbroken en teruggeschroefd. Ik heb weer een bad kunnen nemen met warm water, verschillende groenten kunnen eten, snel kunnen internetten, tv kunnen zien, de kerstsfeer kunnen opvangen, enzovoort… het doet je allemaal wel wat meer vergelijken als je dan terug in Bundi komt. Hier is echt, tegenover in Gent, niets te doen, dus moet je je creativiteit wat gebruiken en wordt lezen, genieten, wandelen enzovoort je spare-time activiteiten. Ik heb er geen probleem mee, het zijn ook dingen die ik graag doe, maar het is gewoon aanpassen en gewoon worden natuurlijk. Niet zomaar een versnapering uit de frigo halen bijvoorbeeld, of de radio opzetten en wat muziek beluisteren (kan hier alleen op je laptop of met de mp3), een stukje goeie franse kaas op een lekker granenbroodje eten… kleine dingen, simpele dingen in feite, die je hier moet laten. Het geeft je een groter besef van de dingen uiteraard…

Ik ben trouwens Robert Fisks gigantische ‘de grote beschavingsoorlog’ aan het lezen. Zeeer interessant, maar zwaar, dus af en toe laten bezinken is de boodschap! Ik was ‘the mystic masseur’ van nobelprijswinnar Naipul aan het lezen, maar die ligt nog in mijn zak die we in Kampala hebben moeten achterlaten omdat we geen plaats meer hadden voor het teveel aan bagage. Die bagage die normaal vandaag zou moeten aankomen, maar tijd is niet de tijd zoals die bij ons loopt, dat heb ik ondertussen wel al door…